Het is alweer zover . . .

Soms denk je echt 'waar blijft de tijd?' Een jaar is er alweer voorbij sinds onze Engeland reis van vorig jaar zomer. Een bijzondere reis was het. Spannend, avontuurlijk, maar in mijn geval ook 'pijnlijk'. Een jaar waarin veel gebeurd is en veel bereikt is. Na onze reis vorig jaar had ik niet durven dromen dat ik deze zomer weer in staat zou zijn om als sailor mee te kunnen met onze mooie Shiva en haar kapitein. Maar niets is minder waar. Ik heb de 'schouders' er letterlijk en figuurlijk onder gezet en gehoopt en geloofd dat het mogelijk was.

Volgende week vrijdag gaan de trossen los om weer 24 dagen lang te kunnen genieten van het zeezwerversleven. Niet durven dromen, maar het gaat toch werkelijk gebeuren. Waar de reis naar toe gaat? . . . . uhmmmmm plannen zat , maar of ze uitkomen? Onze droom is om richting de Kanaaleilanden te zeilen en om onze eerste echte nachtovertocht te maken van IJmuiden naar 'somewhere' over de plas. Of het gaat lukken met de wind en het weer? Geen idee. Wat we onszelf beloofd hebben is een moeiteloze reis. Een reis waarin we kunnen genieten van het leven op zee en kunnen dromen over verre oorden. Want dromen is fijn! Dromen over de plekken achter de horizon is heerlijk. Maar dromen gaan over de toekomst. Om dromen te realiseren moeten we met beide voeten op de grond blijven en doen wat ons vandaag en morgen te doen staat. En vandaag hebben we voorpret op wat komen gaat, en morgen stouwen we onze Shiev, as usual, weer bommievol zodat we vrijdagochtend zonder zorgen de koers richting IJmuiden kunnen uitzetten.

Zoals ieder jaar is eenieder die met ons mee wil zeilen via dit blog weer van harte welkom 'aan boord'.

To be continued vanaf vrijdag 21 juli 2017 . . .

Happy Sailing Greetz

Sailor Liek

De weg terug . . .

Jaren hebben ze er over gedroomd. . . Er over gesproken. . . Er over gelezen. . .

Na een zalig zonnige zeiltocht, waarbij ik eindelijk met een lekkere zeilbries en mijn windmetertje op 10 voor 2 (is echt de allerfijnste koers believe me!), vanuit Vlissingen (wat een ongelooflijke leuke stadshaven is dat!) me heerlijk heb mogen uitleven langs de Zeeuwse Kust, leg ik vroeg in de avond aan langs de wachtsteiger in de buitenhaven van Stellendam. Nog een laatste etappe te gaan.

En dan nu, vandaag, zo ergens rond lunchtijd te voelen aan mijn bolle buik, op een miezerige, druilerige, deprimerend grijzige, doorweekt natte dag, zeil ik als een trotse aap met een toffe vaart van zo’n 6 knopen, met de wind lekker van rechts (oostenwind dus) langs de Nederlandse kust noordwaarts. De laatste etappe, op naar IJmuiden. Op naar de vijf-sterren-comfi-marina-seaport-ijmuiden. Daar waar een dikke twee weken geleden mijn Engeland-avontuur gestart is. Daar waar ik over een paar uurtjes, met een meer dan tevreden en volmaakt voldaan gevoel in mijn boeg, de finishlijn ga halen. Samen met mijn door-en-door-doorweekte en tot-op-het-bot-verkleumde bemanning ga ik zometeen een droom waar maken. Gaat mijn bemanning eindelijk de daad bij het woord voegen!

Voorbij die horizon nearby Beachy Head heb ik mijn boeg nog niet over het randje mogen laten kijken. Drie weken zijn daarvoor echt te kort geweest. Maar daar, daar aan dat stukje horizon, dat stukje daar bij Beachy Head, daar is een nieuwe droom begonnen!

Na deze reis weten mijn bemanning en ik dat wij als team echt in staat zijn om dromen waar te maken. Om dromen werkelijkheid te laten worden.

De aankomende dagen ga ik nog eens heerlijk nagenieten van mijn Engeland avontuur en verder dromen over die horizon, die horizon daar voorbij die beroemde vuurtoren nearby Beachy Head. . .

Untill we meet again I say to you goodbye & thankz for following me and my best friends . . .

It has been a pleasure meeting you on my shiva.reismee.blog.

Hier aan de kust, de Zeeuwse kust . . .

Lui liggend in de kuip, na een rustig ritmisch golvend zeiltochtje, zie ik een brute zeemeeuw op gewelddadige wijze een zeekrabbetje verorberen. De boot wiegt zachtjes door de het zilte briesje en langzaam dommel ik weer in een lichte slaap. Wat is het toch genieten van de vrijheid als je niets moet of nergens naar toe hoeft.

De warmte van de gesluierde zon en het langzaam heen en weer bewegen van de boot geven me zo’n heerlijk rustgevend gevoel en voordat ik er erg in heb is het alweer tijd voor een lekker maaltje op de kade van Vlissingen.

Na twee weken in de zilte buitenlucht is het weer even wennen om binnen te moeten zitten. De overheerlijke Spaanse tapas en de home-made Paella van het restaurantje, tegenover de kade waar we Shiva even relaxt alleen hebben gelaten, maken het binnen zitten echter helemaal goed. Een dag van voluit genieten zeilend langs de Zeeuwse Kust. Weer een dag die langzaam voorbij gegleden is . . .

Written by Shiva's Crew

Puur natuur

Waarom is dat eigenlijk zo leuk? Dat zeilen? Waarom vind IK dat eigenlijk zo leuk? Dat zeilen? Ik ben er niet eens goed in. Ik begrijp nog steeds niets van al die technische handelingen die horen bij het hijsen en strijken van de zeilen. Overal zie ik touwen, die ik nog steeds touwen noem wat eigenlijk ten strengste verboden is want het zijn natuurlijk lijnen en vasten

. Ik kan nog steeds niet manoeuvreren met de boot. Ik kan nog steeds niet aanleggen, ik kan de boot nog steeds niet een box invaren. Ok, eruit gaat nog net, maar dan moeten wel alle stootwillen, je weet wel dikke dikke zware ballonnen die naast de boot hangen en die je ophangt met een knoop die ik ook maar niet onder de knie krijg, op de juiste plaats hangen om schade aan onze trouwe Shiva te voorkomen.

En als het dan per ongeluk windkracht 7 op zee wordt terwijl we dachten dat het windkracht 5 zou worden, en we met de wind mee varen waardoor we weer op zn Engels gezegd wigglend & wogglend van links naar rechts gezwiept worden, dan voel ik mn maag weer lichtelijk weeïg worden. Vanuit de zijkanten van mn hoofd (zal mn evenwichtsorgaan wel zijn

) voel ik dan een soort van zeurende pijn opkomen. Uhmmm zou het een lichte vorm van zeeziekte kunnen zijn ? Afijn, nogmaals de vraag aan mezelf, waarom vind IK dat nou eigenlijk zo leuk? Dat zeilen?

En toch, ondanks mijn koddige onhandigheid, mijn Bridget Jones-achtige onbenulligheid en mijn kinderlijke lompigheid geniet ik van elke minuut dat ik op het water ben. Geniet ik van iedere seconde frisse zilte zeelucht. Snuif ik ieder moment het weidse gevoel dat de zee me geeft met volle teugen op. Geniet ik van het feit dat ik puur mag zijn. Puur kan zijn. Puur natuur mag zijn. Zo puur als de zee mij ieder moment weer laat zien. De zee laat me zien dat de wereld groter is dan ik denk. De zee laat me zien dat meegaan met de golven mij naar plaatsen brengt waarvan ik het bestaan niet kende. De zee nodigt me uit om volop van het leven te genieten! En dat is waarom IK zeilen zoooooo leuk vind . . .

Written by the Sailor

Sad to be back . . .

Hee, wat zie ik nou? Dat heb ik nog niet vaak mogen zien bij mijn twee bemanningsleden. De oogjes staan op stand treurig. Zo triestig naar beneden hangend met dito mondhoeken. Hun gezichten lijken wel wat op de grijze miezerige wolken die ik boven mijn mast landinwaarts zie drijven. Spetter-de-spatter, hmmm ook de eerste mini-drupkes drizzle regen vallen al als een dauwige waas van water op mijn dek. Een lobbig heimwee-gevoel valt over me heen als een zware dikke deken.

De twee Engelandvaarders (zoals ze zich sinds kort noemen

) besluiten het miezerige gevoel van hun zonverbrande lijven af te spoelen door maar eens een kijkje te nemen in het altijd bruisende (NOT!) Nieuwpoort-Stad. Ergens op een verlaten marktplein belanden ze in een of andere verdrietige buurt-taveerne waar ze zich voor veel te veel euries croque monsieurs en pintekes laten aansmeren. Nope, geen goede remedie om dat weemoedige gevoel mee weg te spoelen.

Ok, dan de kust-tram (let wel! tram wordt uitgesproken met een 'a' en niet met een 'e') maar om de kustlijn van Belgie vanuit de andere kant te gaan bezien (amai, ze beginnen de Vlaamse taal al aardig onder de knie te krijgen

). Bij het ,nog-nooit-van-gehoorde, dorpje Koksijde springen de twee wereldreizigers enthousiast uit het trammeke, vol verwachting wat dit gezellige kustplaatsje allemaal voor een spannends te bieden heeft.

Nog een pinteke dan maar! En ach, doe er als troostvoer nog maar tien van die bitterballekes en een Brussels waffelke bij. Helaas, ook deze zwaar onverantwoorde en zeer ongezonde Belgische lekkernijen (die eigenlijk helemaal niet lekker zijn

) bieden geen soelaas. De oogjes blijven op standje treurnis en weemoed staan.

En dan ineens, zo aan het einde van de middag, als mijn twee grote vrienden de kilometerslange reis in het overvolle kust-trammeke hebben overleefd en weer te voet naar mijn comfi-plekje in Noord-Europaas grootste jachthaven (als we die Belgen hier tenminste moeten geloven) lopen, dan ineens breekt letterlijk en figuurlijk de zon weer door. De warme zonnestralen wurmen zich een weg door het dikke pakket met witgrijzige wolken en precies op dat moment breekt ook de zon weer door op de gezichten van de Captain and his sailor.

Niet veel later voel ik het tevreden santai saja gevoel weer in mijn kuip en zie ik hoe de twee zich weer in hun favoriete houding op mijn heerlijke kuipbankjes neder vleien . . .

To be continued . . .

Bye bye England!

Na honderden keren de Windguru gribfiles op de vrolijk-paarse Macbook geanalyseerd te hebben, na even zovele keren de Navionics app op de nagellak-rode iPad (waarop mijn crew dagelijks haar dagtrips uitstippelt) uitgeplozen te hebben en na nog vele keren meer met elkaar te hebben overlegd hoe ze hun mini-wereldreis zullen vervolgen is dan gisterochtend om 07.00 uur toch de beslissing gevallen. Boehoe, ze kiezen voor hun stressless motto santai saja (wat zoveel betekent als ‘kalmpjes an’) en voor hun zeer verstandige motto safety4all.

Bye bye beautiful Ramsgate! Bye bye lovely England! Met een minimieme vaart vanwege de tegenstroom nemen mijn Captain en Sailor met tranen in hun ogen hartstochtelijk afscheid van awesome England. Deel 1 van de reis zit erop. Misschien eerder dan gepland, wat hadden ze graag nog langer gebleven. Misschien nog de Oostkust willen doen met Ipswich en Lowestoft. Maar de afwegingen rondom het weer, de windrichting en windkracht hebben de doorslag gegeven. Ook ik kijk nog een laatste keertje achterom om in de verte de White Cliffs langzaam te zien verdwijnen achter de de enorme donkerblauwe vlakte die zee heet. We’ll be back!

De overtocht gaat inderdaad santai saja en mijn motor mag weer een grote steen bijdragen aan het geheel. De shipping lanes met de wereldjoekels van vrachtschepen crossen we safe and smooth over om dan in de verte de skyline van Calais alweer op te zien doemen. Dichterbij en dichterbij komt nu ook de lijn van de Belgische kust op ons netvlies. En ja daar zie ik de havenpoorten van Nieuwpoort al. Op naar een veilig plekje waar ik even heerlijk mag uitrusten van een enerverende en avontuurlijke week in Engeland. Deel 2 van de reis is begonnen . . .

To be continued . . .

Helse golven, vallende billen, knikkende knieën en weeïge magen

Woooow, dat was me het tochtje wel! Max windstoten van 17 knopen vertelde onze meest betrouwbare weervoorspeller Windguru ons. Nou a-me-hoe-laa! Nix nie 17 knopen, gooi er maar 15 knots bovenop.

Lekker de wind voor ‘het lapje’ zeggen de zeezeilers dan tegen elkaar. Wind in de rug en gaan met die banaan. Allemaal heel fijn, totdat de golven vormen en hoogtes aan gaan nemen die de zee tot een woeste wasmachine doen gaan lijken. Wammes Waggel voelde ik me. Klets naar links, klets naar rechts. Ik voelde de lepels en vorken als dolle donders door de besteklades vliegen. En dit is nog maar het begin van onze tocht vanuit Eastbourne terug naar Dover.

Steeds stiller worden mijn twee crewmembers. En als ik goed naar ze kijk zie ik hun, door de zon al flink verbrande gezichten, steeds groeniger worden. Waggel-de-waggel-de-wiegel-de-waggel. De golven hebben geen mercy met ons. Klats, kledder, beng beng beng, heen en weer, van links naar rechts. Dikke golven zeewater spoelen mijn verweerde teakdek in een keer brandschoon. En daar komen de anti-zeeziek-geur-rollertjes al uit de broekzakken getoverd. En smeren maar op die bovenlip. En nu maar hopen dat de frisse citrus-vanille geur erger gaat voorkomen.

Halverwege de tocht hoor ik ineens een dikke bonk in mijn kuip. De sailor, die blijkbaar toch even behoefte heeft aan haar middag-nap, kletst, na weer zo’n mega-jaap-van-een-golfbreker, met haar dikke kont zo van haar bankje de kuipvloer op. Wat een mazzel dat de Captain nog net zijn benen tegenover haar voluit kan strekken om haar billen een zachte landing te geven.

Gelukkig, de havenpoorten van Dover zijn in zicht! Maar nee he, wat is dat daar voor die poorten? Schuimende kragen op kortklappende golven. Hoe gaat mijn captain mij hier nou veilig doorheen loodsen? Met volle vaart denderen we op de twee pieren, die als havenmond dienst doen, af. Als een volleerd zeeman manoeuvreert hij mij beheerst precies naar het midden van de mond toe richting het veilige water van de haven. Naar rustiger water, naar de box in de Tidal haven die me een kwartiertje later met een open steiger welkom heet . . .

To be continued. . .

Half way down the miles

Elke golf en windvlaag brengt je verder op je reis. Altijd aanwezig en dus kunnen we eindeloos doorvaren. Liggend in de zon met een lekker verkoelend briesje overpeins ik de altijd aanwezige energie van de natuur. Oneindig, maar helaas onze tijd niet. Elke keer weer lonkt de horizon en denk je: nog één stukje verder. Nog één stukje verder want de horizon en verre oordenlonken.

Met maar drie weken vakantie komt er dan toch dat moment waarop je de boeg weer keren moet en vanaf dat moment komt er een einde aan deze lonkende horizon. Kijk, in de verte zien we de vuurtoren van het beruchte Beachy Head, wat zou daar dan achter te zien zijn? Met Beachy Head Lighthouse in onze ooghoeken varen we die andere kant weer op, terug naar die andere, bekende horizon. Volgende keer varen we verder mijmer ik en ik trek de grootschoot nog wat verder aan en met een waardige snelheid schuiven we weer dichter naar die bekende horizon toe . . .

Captains Log 23 juli 2016