De voorbereidingen zijn begonnen!

Je kunt er maar vroeg genoeg mee beginnen, met de voorbereidingen bedoel ik. Hoe leuk is het om bezig te zijn met het verwezenlijken van een droom, maar de voorbereidingen zijn minstens zo leuk en zeker ook het halve werk, tenminste dat vindt mijn Crew en vooral mijn Sailor. Die houdt wel van een projectplannetje. 'Dromen zijn leuk, maar we moeten wel verstandig blijven', een kind van haar vader, overduidelijk!

Inmiddels staat er een afspraak om mijn keerkoppeling te vervangen (alweer). De huidige laat het nog al eens afweten, en nee, dat voelt niet fijn. Dat voelt niet veilig en het motto van ons drietjes is ‘Safety4All’. Mijn spiksplinternieuwe genua is inmiddels ingewijd en we hebben alledrie genoten van die eerste paar tochten met dit prachtige doek daar precies voor mijn boeg.

De financieel adviseur is geweest (alweer) en heeft met mijn crew over en over de bedragen gecheckt, de budgetten gecontroleerd en ja, ook nu weer knikt hij tevreden en overtuigd: ‘Het kan jongens! Ik zeg GAAN!’ En nee, dat hoefden ze niet nog een derde keer te horen (in 2010 ofzo had hij het namelijk ook al een keer gezegd). Het kan ook financieel zonder dat we straks met zn drietjes onder een brug liggen zonder een cent om aan mijn kiel te krabben.

Het arty projectplan hangt inmiddels pontificaal op het prikbord in de keuken van het 'andere' huis van mijn crew en de eerste vinkjes zijn gezet. Het startschot is gelost, nog vele voorbereidingsactiviteiten te gaan, maar dat geeft niets, alle tijd om ons voor te bereiden en te genieten van de voorpret . . . .

to be continued . . .

Happy Sailing Greetz,

Shiva

Mysterie ontrafeld!

Wat is het weer heerlijk zo op het water! De zon schijnt volop, het IJsselmeer glinstert als zilverpapier. Mijn spiksplinternieuwe genua (een heeeeeeel groot fok) wordt door mijn crew zorgvuldig uit de bijgeleverde profi-zak gehaald en ik zie ze verlekkerd kijken naar het brandschone genua-doek. Keurig opgevouwen door de zeilenman. 'Nooit meer zul je zo mooi opgevouwen in deze zak terecht komen' hoor ik de Sailor tegen de genua zeggen. Alsof ze de teleurstelling van dit doek op een later moment, nu alvast wil voorkomen .

Met vereende krachten wordt het zeil gehesen. Stijn de buurman biedt zijn welgemeende hulp aan en mijn crew zegt daar zeker geen nee op. Mijn hemel wat een lap! Na een hickup bij de eerste hijs, glijdt het zeil de tweede keer, mede door de spierballen van Stijn, soepeltjes omhoog. Spierwit met een marineblauwe bies. Prachtig. Alsof ik een bruidsjurk aan heb, zo mooi voel ik me .

Het loopt al tegen 14.00 uur als The Captain en zijn Sailor besluiten toch het water op te gaan. Ze willen zo graag mijn nieuwe genua uitproberen. Logisch!!!! Dat wil ik ook!

Als een zonnetje zweef ik door het diepblauwe, nog ijskoude IJsselmeerwater. Ik bereik een topsnelheid van 8.1 knopen bij 8 knopen wind. Nog nooit voorgekomen. Jeetje, wat zo'n nieuw zeil niet allemaal kan. Smooth zeilen we gebroederlijk, uhhmmm gezusterlijk, ach weet ik veel, tezamen in ieder geval, richting Enkhuizen waar het een gekrioel is van (zeil)boten. Voller dan vol, ook nog nooit meegemaakt. Maar gelukkig de ons welgezinde havenmeester geeft ons een heerlijk hoekje aan de meldsteiger waar nog geen uur later 3 boten naast mij driedubbeldik worden gelegd. Poeh, ikke blij dat ik met mij zijtje aan de steiger lig .

Vanmorgen gaat het piepje op Sailor Lieks telefoon en ziet ze dat er een appje binnen is gekomen met een filmpje en 2 foto's. 'Huh, waaaaaattttttt?' hoor ik de Sailor zeggen De daders hebben zich kenbaar gemaakt! De daders van de vlaggetjes! Alweer huizenhoge kippenvel op de huidjes van mijn bemanning. Wat een gave verrassing en wat een fantastische 'streek' hebben zij mijn crew geleverd. Ik heb ze met liefde verwelkomd die betreffende dag. En ik heb kostelijk met ze meegenoten van hun gave geheim!

Wil je weten wie de daders zijn ? Check dan de foto's . . . .

Tot de volgende keer!

Happy Sailing greetz

Shiva

Just married!

Ergens in de verte hoor ik muziek . . . . . . mijn mast spitst haar oren om het wat beter te horen. Het lijken de klanken van 'Aanzoek zonder ringen' en de stem van Pascal van Blof is nu duidelijk hoorbaar. Met mijn verrekijker kijk ik, vanuit het puntje hoog in diezelfde mast, wel 150 kilometer ver en ik zie mijn crew! Waaaaatttttt! Ik ben niet uitgenodigd, maar waarschijnlijk omdat mijn rompie niet past op dat leuke binnenwatertje daar aan de rand van Cuijk. Ze weten niet dat mijn oren zo helder horen en mijn ogen zo scherp zien en dat ik van een grote afstand toch bij ze kan zijn. Ze geven elkaar het JA-woord en al mijn withouten-hartjes in de kajuit smelten .

Ik zie mijn 'lovely crew' omringd met hun allerliefste familie en vrienden en ze lachen, en ze pinken een traantje weg, maar ik zie plezier, ik zie liefde, ik zie vriendschap, ik zie blijheid en fun! Good job Crew, good job!

Het loopt al tegen 23.00 uur als ik mijn Captain en zijn Sailor het parkeerterrein van de Deko Marina op zie rijden. Wapperende witte en rose linten aan de spiegels, en de kentekenplaten vervangen door Just Married platen, wat zijn ze grappig! Tollend rolt The Captain de veel te lage SLK uit en Liek grijpt hem bij zijn arm om hem langzaam te begeleiden, de trapjes af naar mij. Een grote stap van de steiger op de rand van mijn kuip. Als dat maar goed gaat . . . . . op goed geluk zet hij de stap en ik 'vang' hem op. Op de automatische piloot vindt hij zijn kooi en nog geen minuut later hoor ik het eerste geronk van een diepe slaap waarin hij als een blok gevallen is.

Het getimmer in zijn hoofd de volgende ochtend, weerhoudt hem er niet van om toch lekker met zijn kersverse Sailor-wife te ontbijten. Weliswaar met toastjes en camenbert omdat er niets anders in de (koel)kastjes te vinden was en na een sterke kop koffie en een lekker bakje thee steken ze hun hoofd naar buiten. Hmmmmm, dat weer valt niet eens tegen, kom op we gaan lekker naar buiten!

'Liek!!!!! Kom eens hier! Kom eens kijken!' 'Er hangen allemaal vlaggetjes in de mast! Hoe komen die daar?' Ze scherpen hun ogen en kijken eens goed . . . . . . huh? Dat lijken wij wel op die vlaggetjes hoor ik ze denken en even later spreken ze het ook vol verbazing hardop uit. 10 wapperende vlaggetjes wapperen vrolijk met de gezichten van mijn Happy Crew en de tekst 'We travel not to escape life, but for life not to escape'.

Een mysterie, ze kijken elkaar aan, Liek met tranen in haar ogen en Paul met grote ogen van verbazing. Wie heeft dit prachtige gebaar naar ons drietjes gemaakt? Ik weet het wel, ik was erbij toen de 'daders' op mij klommen. Ik wist dat deze vlaggetjes met de foto en quote precies het hart zouden raken van Captain Paul and Sailor Liek. En ik weet dat de 'daders' voorlopig nog even anoniem zullen blijven, maar Liek zou Liek niet zijn als ze niet tot het gaatje zou gaan om de 'daders' op te sporen om ze te kunnen bedanken voor precies de juiste woorden op een meer dan juist moment. Toeval bestaat niet!

To be continued . . . . .

Zeilseizoen 2023 afgetrapt!

Waar waren ze toch al die maanden? Heb ze amper gezien terwijl ik daar maar bovenop die bok me in weer en wind staande probeerde te houden. Maar jaaaa, daar waren ze, ergens in februari voor het eerst, en later in maart nog eens. Wat heerlijk om ze weer te zien!

Intense tijden tekenden hun beider gezichten. Pittige tijden doorstaan en nu weer met voorzichtig blije gezichten en met de verfrollers in de handen werd ik weer heerlijk in de 2-jaarlijkse anti-fouling gezet. Mmmmm, lekker weer zo'n fris laagje op mn onderschip, ik kan er weer tegenaan zonder al die algen die zich aan me vast kunnen kleven. Niet alleen mn onderschip kreeg een frisse laag, ook mn dek en bovenschip werd met vereende krachten geboend en gepoetst. En ja zelfs van binnen weer spik en span gepoetst, lekkere geurtjes in alle hoeken en gaten. Haha, die matroos denkt werkelijk dat mijn authentieke botengeur te verdrijven valt met 10-tallen amberblokjes! Ik laat haar maar in die waan.

Het was wachten op droog en warmer weer, de maand april heeft nog niet zo'n zin in zonnig en warm lenteweer. Maar mijn dappere crew is dan toch gisterochtend aan boord gestapt. De arctic shoes (gegarandeerde warme voeten tot -32 graden celsius) aan de voeten, thermokleding aan en hup trossen los . . . . .

En nu lig ik hier, veilig en vertrouwd in de Landal Marina van Volendam. Beetje fris, jazeker, binnen blowt het electrische verwarminkje mijn lieve Crew warm. Ik geloof dat ze het wel naar hun zin hebben. En daar binnen in de heerlijk warme kajuit van mij volg ik heel stilletjes de gesprekken die daar gevoerd worden. Grootse plannen, na jaren dromen . . . . . zouden ze het nu dan echt gaan doen? O hemel, wat zou dat gaaf zijn, wat zou ik dat fantastisch vinden! Ik ga mee hoor, als ze dat maar weten!

to be continued . . .

Storm op Terschelling

Alweer een paar dagen lig ik hier aan de langsteiger in de jachthaven van Terschelling. Een prachtige plek overigens met een mooi uitzicht op de wereldberoemde Brandaris. Heerlijk rustig is het hier in de jachthaven. Normaal gesproken is er geen plekje meer vrij in de ligkommen met vrij uitzicht op het Wad, maar de Waddenzee is verlaten. Alleen het Veer Harlingen-Vlieland en Harlingen-Terschelling zie ik dagelijks meerdere keren per dag heen en weer tegen de woeste golven in heen en weer pendelen.

Na een paar zomerse lentemaanden is een herfstige zomer ingetreden. Het waait harder dan ik me kan heugen. Ik schokkel en schud tegen de steiger alsof ik zeilend over de woelige baren dender. Iedere dag checkt mijn Captain of ik nog veilig vastlig. Zo af en toe vertrouwt hij het niet en knoopt hij me met een extra lijntje nog wat vaster. Verder trekken kunnen we als nomaden-trio niet. Vlogen de windknopen me in Vlieland al om mn mast, hier op Terschelling doet de wind er gewoon nog een schep bovenop. Over de 40 knopen wind leest mn windmeter regelmatig uit. Storm dus! En niet een paar uurtjes hoor . . . . een paar dagen lang.

Begonnen met een tropische week op Caribische Vlieland lig ik nu al bijna een week op Stormy Terschelling. Het weervenster laat een gat in haar windvlagen zien zo vertelt de Sailor, morgenochtend gaat de wind iets liggen, nog steeds pittige knopen maar ze gaan het toch maar doen die helden. Morgenochtend vroeg vertrekken we, als de wind en het weer het toelaten natuurlijk, richting Harlingen, om via de sluizen van Kornwerderzand weer terug te keren naar het zoete water.

Veel zeilmijlen hebben we niet gemaakt deze reis, maar mijn bemanning heeft daarentegen meer wandel- en fietsmijlen gemaakt dan ooit tevoren. Aan de geschoten plaatjes te zien hebben ze, na Vlieland, ook Terschelling en haar wonderschone wad, haar naar wilde rozen geurende duinen en haar pittoreske dorpjes verkend.

Of we morgen inderdaad kunnen vertrekken blijft nog even een verrassing. Of mijn kleine vriendje Sami Mawon deze vakantie nog een keertje opgepompt gaat worden blijft ook nog even een vraag maar dat ik deze week nog in actie mag komen is een ding dat zeker is . . . . toch?

Happy Greetz from Shiva

Still Santai Saja

Woest waaiend Vlieland

De stemming wordt grimmiger . Hier in mijn kajuit. Mijn Captain is het zat . Overduidelijk!

De wind giert genadeloos langs mn mast. Fluitende lijnen van de boten in de haven. De dreigende donkergrijze wolken waar zo af en toe ook een spat regen uit naar beneden komt. Liggend in mijn box waggel ik van links naar rechts. Mijn landvasten hebben het zwaar te verduren en zo ook mijn bemanning.

Nadat ze het eiland weer voor een lange padvinderstocht uitgebreid verkend hebben stappen ze weer bij me aan boord. De Sailor met haar capuchon strak over haar hoofd getrokken, alleen haar ogen, neus en mond zijn nog te zien. De Captain heeft vanmorgen zijn kleine rechterteentje vies opengehaald op het dek toen hij tegen één van de vele obstakeltjes aan dek botste met zijn voet . Dikke snee die door de 'niet-zo-florence-nightingale-achtige' Sailor verbonden moet worden. Bikkel als hij is wil hij toch de 14 kilometer lange eilandtocht naar de Vlielandse Bunkers maken

Al 3 dagen waait het onafgebroken, volcontinue, aan een stuk door windkracht zes met heftige windstoten naar windkracht acht. Het plan om naar Ameland te gaan wordt wreed van tafel geveegd. Het weervenster voor het aankomende weekend ziet er zeer onzomers, zeg maar gerust vet herfstachtig uit. De Captain is not amused. Hij heeft de pee in. En ik ook natuurlijk! Ik wil ook weer het water op, mijn boeg naar verre oorden draaien. Ik wil op avontuur, maar niet op een wilde zee waarin ik al beukend en bonkend tegen de golven in, met zwaar gereefde zeilen, tegen de stroom in een paar mijltjes verder kom.

De Sailor wordt onrustig . De laptop wordt weer tevoorschijn gehaald. De weersites, alle 356, worden geopend op haar scherm. Wat is er mogelijk? Waar kunnen we wel naar toe? Wanneer is het mogelijk om de trossen los te gooien? Het is een hele puzzel om tussen de winderig en buierig voorspelde dagen een weervenster te vinden om weer verder te trekken. Of moet de keuze toch worden om weer langzaamaan terug te zeilen naar het IJselmeer?

Al vroeg vanmorgen ging het weerstation in mijn kajuit alweer open en ik geloof dat de Sailor een paar opties gevonden heeft. Maar welke het gaat worden . . . . De Captain ligt nog in zijn kooi en zal in de loop van deze dag zijn keuze wel maken hoop ik

To be continued . . .

Not so Santai Saja greetz from Shiva

Verwaaid op Vlieland

Ik lig nu al dagen hier relaxed in mijn Vlielandse box. Ik ben inmiddels uitgeslapen en uitgerust. Mijn Captain heeft mij lekker onder de douche gezet en ingesopt met een heerlijke mix van Biotex en zout zeewater. Mijn Sailor heeft mijn 'binnenkant' weer ontdaan van al het strandzand, smurrie van het gekokkerel in mijn kombuis en het stof dat dat door mijn kleine kajuit is neergedwarreld.

Sinds gisteren is de wind flink aangetrokken. Niet zomaar een windje, nee een fors windje. Geen windje voor non-professionals zullen we maar zeggen. Windkracht zes met windstoten tot acht laat mijn windmeter nu al zeker 24 uur lang zien. Mijn Crew had al best wel verder willen trekken met mij, maar de wind houdt ons drie nog even tegen. Verwaaid liggen we hier nu samen te wachten tot de wind weer naar normale waarden gaat zakken zodat we oostwaarts verder kunnen trekken.

Over Ameland hoorde ik ze praten gisteren. Ze hebben zelfs de havenmeester aldaar al gecontacteerd om te vragen of ik er, met mijn diepe kiel van 2.10 meter wel in pas, daar in Ameland. Geen probleem lijkt het te zijn, dus we gaan het beleven als ik hopelijk woensdag mijn boeg weer richting Noordzee mag draaien.

Ondertussen vermaken mijn vrienden zich prima en vervelen ze zich geen minuut heb ik het idee. Lange fietstochten over het eiland maken ze en heerlijk struinen ze al wandelend door de duinen. Ze genieten hier, net als ik overigens, van de serene rust, de kleurige en fleurige natuur, het heerlijke eten en de warme gezelligheid die Vlieland tot zo'n zalig eiland maakt.

Van mij mag het wel over zijn, die vette wind. Ik ben klaar voor vertrek! Ik heb wel weer zin in een mooie zeiltocht over de Noordzee . . . ik kan niet wachten . . . . maar ik zal toch nog even geduld moeten hebben

Stay Santai Saja