Geen haast . . .
Nee inderdaad, op een zeilboot kun je beter geen haast hebben. Je kunt niet jagen of rennen. Je kunt niet plannen en op de tijd heb je al helemaal geen grip. Dus ach, denkt mijn bemanning waarschijnlijk, als we dan toch geen haast kunnen hebben, waarom zouden we dan op tijd vertrekken? En als we dan toch geen controle hebben over de wind, zowel niet over de snelheid van de wind, als over de windrichting of de windkracht, waarom zouden we dan van te voren bedenken waar we naar toe zullen zeilen? Het hele IJsselmeer wemelt immers van de pittoreske dorpjes, de kleine stadjes en de comfortabele haventjes. Er is altijd wel ergens een box voor onze Shiva vrij.
Er zitten echter wel wat risico’s aan dat niet-hoeven-haasten-gedrag. Mijn bemanning verandert als vanzelf in een soort van luiaards. Bij toerbeurt lopen ze wacht en in de uurtjes dat ze geen dienst hebben kunnen ze luieren dat het ze een lieve lust is. Slapen, lezen, schrijven, mijmeren, mindful zitten wezen, whatever ze willen doen, doen ze. Whatever ze niet willen doen, doen ze vooral niet. En laat dit nou precies zijn wat mijn bemanning het aller-aller-allerfijnst vindt. NIKS DOEN met hoofdletters en vetgedrukt, met de nadruk op NIKS.
Op zich zou daar nog ‘niks’ mis mee zijn, mits dit niks-doen dan maar niet wordt doorgetrokken naar de ‘wacht-uurtjes’, want dan begint mijn windvaan toch wel ietwat stressy symptomen te vertonen. Als mijn sailor dan tijdens haar wacht zo opgaat in haar o zo intrigerende e-reader verhaal en daardoor de venijnig tuuterende, recht op mijn boeg afkomende, meterslange zeilvriend niet ziet aankomen, en pas op het laatste moment nog een onbehouwen zwengel aan het roer kan geven zodat een ongewenste vrijpartij met een wildvreemde boot voorkomen kan worden, dan is mijn onthaast-gevoel wel even ver te zoeken. Maar als dan ook nog mijn enige echte Captain met een stoïcijns gezicht blijft beweren dat hij die drie rakelings langs de strakgelijnde taille van mijn welgevorme botenlichaam scherende zeilboten heus wel gezien heeft (NOT NOT NOT!), begin ik me toch serieus zorgen te maken over mijn welzijn dat in de handen ligt van deze weliswaar uiterst bekwame, maar misschien toch wel ietwat te veel ont-haaste bemanning.
Blij dat ik dan nu toch veilig in de comfi-box van de Lelytownse Flevo Marina, inmiddels ook onthaast, mag luisteren naar het oerhollandse accordeon-concert van een van de bemanningsleden van de Duitse achterbuurboot :). . .
Als Hemelvaart en bevrijdingsdag samen vallen . . .
Kriebels in mijn buik. Borrels in mijn kiel. Ik heb er zin in! Heel veel zin in! Al sinds november vorig jaar heb ik mogen uitrusten van een het heerlijk zeilseizoen van 2015.
En nu is het dan weer zover. Mijn kajuit is gerestyled, mijn slaapkooi is voorzien van nieuwe matrassen. Mijn dek is geschrobd, mijn kuip glanst als een pas gepoetste spiegel.
Klokslag half tien wordt mijn motor gestart. En wat denk je? Ik loop weer als een zonnetje. . . . Mijn captain deelt nog wat instructies uit aan zijn sailor, die nog een beetje onwennig op het dek staat te dralen. Whaaaahhhh, welke touwen moet ik nou eerst losmaken? En welke moet ik op de hand nemen? Hoor ik haar zenuwachtig vragen. Voor de honderd-en-tiende keer legt Captain Paul weer geduldig uit hoe het zit met de wind en dat het losmaken en op de hand houden van de touwen met de windstand te maken heeft. Blijkbaar zijn de hersencellen van mijn sailor niet op dit soort technische kennis ingeregeld.
Desalnietteplus walst mijn boeg gracieus de box uit en eindelijk daar zie ik het open water van de Gouwzee. Waaaaaauuuuuuwwwwww! Een pastelblauwe hemel opgesierd met wittige krijtstrepen en van die dunne rimpelingen in het donker-donkerblauwe water. Mijn botenhart giegelt van geluk!
Eenmaal de harinkjes van Marken en Volendam voorbij, zwaait de sailor mijn boeg richting het Noorden. De zeilen genieten met volle teugen van het heerlijke briesje en duwen mij in een santai saja tempo richting de sluizen van Enkhuizen (hihi, rijmelarij ten top). Windje zakt tot onder de tien, motor er toch maar bij dan. Niks erg, dat gebroem is ook best rustgevend (NOT!)
Mijn crew geniet big smilend van het overweldigende vakantiegevoel. Wat een fantastische en stralendzonnige Hemelvaart-Bevrijdingsdag. De lange broeken zijn al ingeruild voor de afgeknipte variant en de truien zijn diep in het koffertje verstopt om plaats te maken voor een wat luchtigere versie bovenkleding. Het voelt alsof mijn crew en ik gisteren nog samen op pad zijn geweest. Het vertrouwde Santai Saja gevoel verbindt ons drietjes als de allerbeste hartsvrienden.
Als een vrolijk zeilende zonnetje vaart mijn Captain mij, na een meer dan heerlijke dag op het water, de kleine jachthaven van Den Oever in. It’s good to be back @ IJselmeer!
I'm ready for take of . . .
Monnickendam
Daar liggen ze dan. In hun o zo vertrouwde pose. Captain Jut en sailor Jul. Languit op de teakhouten banken van mijn, net helemaal spik en span gepoetste kuip. Met hun luie konten op de navy-blauwe kussens. Hun ruggen zorgvuldig neder gevleid in de witte dikzak-grote plof-kussens. Het heeft eerlijk gezegd niets weg van een zeilboot, mijn kuip ziet er eerder uit als een cosy hoekje op het steiger-houten terras van een of andere hippe strandtent.
Ze wisten niet hoe snel ze de bomvol gepropte Jumbo-tassen weggestouwd moesten krijgen in de veel te kleine kastjes van mijn kombuis. Koffertje volgepakt met korte broeken, hemdjes en slippertjes. Het belooft fantastisch Hemelvaart-weer te worden. Jippie! Eindelijk!
As always heeft sailor Jul de route voor de aankomende dagen alweer uitgestippeld. Het is haar favoriete bezigheid, daarvoor ken ik haar na 5 jaar inmiddels goed genoeg
Voor morgen staat de langste van de vier etappes op de planning. Mijn boeg wordt richting het Noorden gegooid. En als alles dan mee zit, windkrachtje 4 zou fijn zijn, oostenwind zou nog fijner zijn, en als de sluizen bij Enkhuizen ons dan ook nog gunstig gezind gaan zijn, dan is die eerste etappe ‘appeltje-eitje’.Dan lig ik morgen weer lekker met mijn kontje voor ‘De Dolle Dries’
Ik ben er helemaal klaar voor! Na ruim een halfjaar stil gelegen te hebben op mijn vertrouwde stekkie, naast mijn buurvriend Lady Joy en mijn toffe overbuurvriend De Brandaen, vind ik het wel weer lekker om mijn zeilen te strekken. Om mijn boeg weer even te laten wiegelen en mijn roer weer te laten dansen op de muziek van het IJselmeerse water.
I’m ready for take off. . .lets do some sailing
Texel here we come. . .
Zeilers en levensgenieters. . .
In de zeilwereld heb je vele soorten zeilers. Je hebt de avonturiers met verweerde koppen en te lange haren, de mannen die sterke verhalen vertellen over metershoge golven op de Noordzee, gescheurde zeilen tijdens de stormen in de Duitse bocht en de prachtige ankerplekken all over the world. Dan heb je daar ook de betweters die het altijd weer lukt om je onzeker te maken met de ellenlange theoretische monologen over van alles wat met zeilen en zeilboten te maken heeft. Dan zijn daar ook de Gooische mannen’met hun splinternieuwe zeiljachten en hun hippe vrouwen die in Frankrijk pas op de boot stappen nadat hun man het jacht met een paar Gooische maten over de Noordzee naar het zuiden heeft gezeild. En last but not least zijn daar de levensgenieters, de mensen die het heerlijk vinden om op het water te zijn, de mensen die hun zeilboot als huis zien, die het niet perse om het zeilen gaat maar om de vrijheid die het botenleven met zich mee brengt.
Mijn bemanning behoort tot die laatste groep. Mijn kapitein is de eigenlijke ‘zeiler’ van de twee. Hij heeft op alle fronten kennis. Hij heeft van alles over het weer geleerd en luistert trouw naar de weekend-weeruitzending van zijn oude leraar van Zilt op donderdagavond. Hij weet alles van motoren en de techniek. Hij heeft alle cursussen op zeilgebied gevolgd, zijn vaarbewijs in zijn zak (al vraagt hij zijn bootsmaatje nog wel altijd even voor de zekerheid of hij nou wel of geen voorrang heeft als de zeilen over bakboord staan). Hij kan zelfs nog navigeren met een passer op de papieren kaarten (zoooo 20ste eeuw). En tegelijkertijd klust hij dat het zijn lieve lust is, in en op de boot ook nog wat om het zichzelf en zijn bootsmaatje nog wat comfortabeler te maken bij het noodzakelijke levensgenieten.
Zijn bootsmaatje is van een ander kaliber ‘zeiler’. Zij doet haar uiterste best om de zeiltechnieken onder de knie te krijgen maar helemaal lukken zal dat waarschijnlijk nooit. Haar touwen vliegen nog steeds in de knoop bij het in- en uitvaren, ze weet nog steeds niet wanneer ze een lijn kan losgooien of op de hand moet houden, ze kan nog steeds geen box in- of uitvaren of langszij aanmeren. Wat ze dan wel kan? Ze kan heel goed aan het roer staan en mij op de juiste koers houden. Ze kan ook heel goed navigeren (weliswaar alleen met de plotter en niet met die 20ste eeuw papieren kaarten) en daarbij kan ze ook heel goed ‘overstaggen’. Waar ze echter een ster in is, is ervoor te zorgen dat het levensgenieten op mij tot een kunst verheven kan worden.
Afijn, prima combi die twee volgens mij. Ik heb ze inmiddels alweer een paar daagjes aan boord en ik vermaak me kostelijk met deze twee levensgenieters. Het is bijna half 10 ’s ochtends, mijn kapitein ligt zijn roes nog uit te slapen en zijn bootsmaatje maakt ook nog geen aanstalten voor vertrek. Ik lig relaxed in de haven van Enkhuizen, een grijs wolkendek boven mijn mast waar een miezerregenbui uit naar beneden komt. De wind trekt langzaam wat aan, het belooft echt Hollands (herfst)weer te worden vandaag. Ben benieuwd of mijn bemanning mij vandaag het IJsselmeer op gaat sturen. . .
in de startblokken. . . .
Stilletjes lig ik totally relaxed in mijn box. Mast in de wind, boeg in de zon, wat wil een boot als ik nog meer? Het is nog rustig op de steiger, op mijn buurboten wordt een beetje geklust maar echt uitvaren zie ik ze nog niet. Mijn crew heb ik dit seizoen al wel een paar keer aan boord gehad. Ze hebben zelfs al aan boord geslapen. Met een grijns op mijn boeg zag ik ze het eerste weekend, ergens in april, aan komen lopen met een dik pakket onder hun arm
Ik heb alweer heerlijk van het Markermeerse water genoten. Mijn vorig seizoen gescheurde fok is inmiddels extra verstevigd met een zonwerende bies, mijn grootzeil is ook weer uitgetest, de piepjes en de kraakjes in mijn stuurwiel zijn geolied, mijn dieseltank is nokvol, afijn ik ben er wel klaar voor. Klaar voor mijn eerste trip van dit seizoen. 12 dagen mag ik weer van de vrijheid genieten, van het water waar ik zo van hou. Ik ben gemaakt om het water op te gaan, ik ben gemaakt om mijn boeg in de golven te gooien. Eindelijk mag ik weer! Zin in! Heel veel zin in!
Morgen arriveert mijn bemanning en hopelijk gooien ze de trossen ook gelijk los. Waar mijn boeg naar toe gedraaid wordt zal, zoals altijd, nog wel een verrassing blijven. I don't mind, het maakt me niet uit. Of we nou in de haven van Oude Schild op Texel terecht komen, op Vlieland, in de IJmuider haven blijven liggen, of bij IJmuiden linksaf slaan richting Belgie. IJselmeer of Noordzee, ik ga daar waar de wind me naar toe waait. . .