Nee inderdaad, op een zeilboot kun je beter geen haast hebben. Je kunt niet jagen of rennen. Je kunt niet plannen en op de tijd heb je al helemaal geen grip. Dus ach, denkt mijn bemanning waarschijnlijk, als we dan toch geen haast kunnen hebben, waarom zouden we dan op tijd vertrekken? En als we dan toch geen controle hebben over de wind, zowel niet over de snelheid van de wind, als over de windrichting of de windkracht, waarom zouden we dan van te voren bedenken waar we naar toe zullen zeilen? Het hele IJsselmeer wemelt immers van de pittoreske dorpjes, de kleine stadjes en de comfortabele haventjes. Er is altijd wel ergens een box voor onze Shiva vrij.

Er zitten echter wel wat risico’s aan dat niet-hoeven-haasten-gedrag. Mijn bemanning verandert als vanzelf in een soort van luiaards. Bij toerbeurt lopen ze wacht en in de uurtjes dat ze geen dienst hebben kunnen ze luieren dat het ze een lieve lust is. Slapen, lezen, schrijven, mijmeren, mindful zitten wezen, whatever ze willen doen, doen ze. Whatever ze niet willen doen, doen ze vooral niet. En laat dit nou precies zijn wat mijn bemanning het aller-aller-allerfijnst vindt. NIKS DOEN met hoofdletters en vetgedrukt, met de nadruk op NIKS.

Op zich zou daar nog ‘niks’ mis mee zijn, mits dit niks-doen dan maar niet wordt doorgetrokken naar de ‘wacht-uurtjes’, want dan begint mijn windvaan toch wel ietwat stressy symptomen te vertonen. Als mijn sailor dan tijdens haar wacht zo opgaat in haar o zo intrigerende e-reader verhaal en daardoor de venijnig tuuterende, recht op mijn boeg afkomende, meterslange zeilvriend niet ziet aankomen, en pas op het laatste moment nog een onbehouwen zwengel aan het roer kan geven zodat een ongewenste vrijpartij met een wildvreemde boot voorkomen kan worden, dan is mijn onthaast-gevoel wel even ver te zoeken. Maar als dan ook nog mijn enige echte Captain met een stoïcijns gezicht blijft beweren dat hij die drie rakelings langs de strakgelijnde taille van mijn welgevorme botenlichaam scherende zeilboten heus wel gezien heeft (NOT NOT NOT!), begin ik me toch serieus zorgen te maken over mijn welzijn dat in de handen ligt van deze weliswaar uiterst bekwame, maar misschien toch wel ietwat te veel ont-haaste bemanning.

Blij dat ik dan nu toch veilig in de comfi-box van de Lelytownse Flevo Marina, inmiddels ook onthaast, mag luisteren naar het oerhollandse accordeon-concert van een van de bemanningsleden van de Duitse achterbuurboot :). . .