Zomer in Engeland . . .
Tuuteduuh, tuuteduuduuduuduuuuuh . . . 05.30 uur. Ik hoor het vrolijke deuntje dat als wake-up call is ingesteld in de cosy kleine bedstee van mijn achteronder afgaan. 05.30 uur? Dat is normaliter geen tijdstip waarop mijn 2 bemanningsleden op hun allerfrist zijn maar alla het zal wel goed zijn. Ik hoor wat gerommel vanuit het achteronder. Ja echt, het gaat toch echt gebeuren. We gaan er vandaag blijkbaar een vroegertje van maken.
06.00 uur, de trossen gaan los. Eenmaal op zee begrijp ik ineens het vroege uur. Het tij staat gunstig en we hebben de stroom volop mee. Met 7 knopen suis ik bij de kustlijn van Dover vandaan. Mijn neus wordt westwaarts gegooid en het waypoint op mijn spiksplinternieuwe plotter (lees TomTom) wordt op Eastbourne geprikt. 45 miles to go . . .
Alweer een heerlijk zomerse dag aan de Engelse zuidoost-kust. Alweer die zalig zonnige warmte op mijn glanzend wit geboende huid (lang leve the Captain!). Mijn zeilen hebben ‘a lazy day’ vandaag, mijn motor daarentegen wordt op vol gas gezet. De wind heeft, net als gisteren, een dagje vrij gevraagd. Zacht brommend zoemt mijn motor mij door het fluwelen diepdonkerblauwe water. En ineens, in de verte, wat zie ik daar?
Nee toch, het zal toch niet waar zijn. Het zal toch niet werkelijk waar zijn! Maar ja hoor, ik sper mijn ogen wijd open, ik schud de neus van mijn boeg nog eens en ja hoor, het is echt waar. Een hele school bruinvissen zwemt vrolijk met me mee. Hun zwarte ruggetjes steeds weer springend te zien boven het zachte water. Sommigen van hen komen me zelfs van heel dichtbij bekijken. Overal zie ik ze ineens, naast me, voor me, achter me. Als een grote vriend zwem ik blij ontroerd met ze mee. Wat een plezier, wat een genot om even deel uit te mogen maken van deze grappige school mini-dolfijntjes die eigenlijk geen zusjes zijn van de dolfijnen maar van de tandwalvissen (leest mijn sailor de volgende dag op Wikipedia, duhhh lekker belangrijk).
De kustlijn glijd aan ons voorbij en langzaam zie ik in de verte een soort van moderne stad opdoemen. Een soort van Benidorm aan de Engelse zuidkust. Eastbourne is in zicht. Via de kleine zeesluis vaar ik de mega-super-groter-dan-grote jachthaven van Eastbourne binnen. Een uit de zee gestampt vakantiepark voor jong en oud. Oeps ik moet er even aan wennen, aan het geweld van deze vakantievierende menigte. Ik geef me gewillig over aan de felschijnende zon, de tropische warmte en laat de sfeer van midzomer-vakantie gewoon maar even vol over me heen rollen . . .
To be continued . . .
The White Cliffs of Dover
Nog nooit eerder ben ik zover weg geweest van huis. Nog nooit eerder heb ik zoveel mijlen in zo weinig dagen achter elkaar gezeild. Vreemd is het, onwerkelijk is het eigenlijk. Zo af en toe knijp ik mezelf eens in het dikke stevige doek van mijn grootzeil om even te voelen of ik niet toevallig aan het dromen ben. Maar auwaah, dat venijnige kneepje voel ik maar al te goed. Het is gewoon echtwaar! Ik zeil hier heus en waarachtig met mn eigenste neus recht op de White Cliffs of Dover af. De witte krijtrotsen waarvan ik alleen mooie pics op Pinterest had gezien. En nu zie ik ze gewoon in het echie. Grillige hoge rotspartijen, steiler dan steil en rechter dan recht. Wit gemarmerde wanden langs een diep blauw turquoise deken van rimpelige strepen. Wauw unbelievable dat ik dit in mijn, toch al 26-jarige leven, mag meemaken.
Als ik heel goed uit mijn linkerboegoog kijk zie ik in de verre verte heel vaag en misty de lage kustlijn van Frankrijk zelfs liggen. Onwaarschijnlijk om ruim 50 kilometer ver weg te kunnen kijken.
Met toch wel een wat nerveuzige kronkel spanning in mijn romp draai ik de enorme havenmond van Dover in. In zijn allerbeste Captains-engels roept mijn kapitein de Port Control van de haven aan. Fantastisch hoe de Doveriaanse Port Control Master mijn bemanning precies de juiste instructies geeft om de af en aan varende veerboten (Calais-Dover) te kunnen ontwijken en om ons safe and smooth de Tidal Harbour in te kunnen laten laveren. As always legt the Captain mij weer heerlijk met mijn kontje tegen de steiger en kan mijn bemanning gaan genieten van een zonnig middagje Dover City. Have fun you 2! I’ll take a little nap if you don’t mind
To be continued . . .
Wat een leven!
Het is 07.00 uur. Ik zit prinsheerlijk in de kuip aan het spiksplinternieuw selfmade kuiptafeltje die nu even als bureautje fungeert. De strakblauwe hemel laat geen enkele oneffenheid zien en de temperatuur is, voor Engelse begrippen waarschijnlijk, nu al tropisch.
De setting waarin ik geplant lijk te zijn zou zo de set van een aflevering van Midsummer Murders kunnen zijn. De typisch Engelse huisjes die flauw omhooglopen in alle vormen en maten aan elkaar geplakt en waarbij de eigenaren niet met elkaar hebben overlegd in welke kleur ze hun huis zullen schilderen voor een ‘strak effect’ zoals we dat in Nederland gewend zijn. Rode daken, groene daken, zwarte en grijze daken. Stiekem ben ik me nerveuzig aan het voorbereiden op een bezoekje van Chief Inspector Barnaby die me zometeen in his lovely English gaat ondervragen over de moord die gisteravond op de kade van de harbour of Ramsgate is gepleegd.
‘Maar mijn naam is haas! Ik weet van niks! Ik ben hier gistermiddag net pas aangekomen en was in een paar pubs te vinden waar ik een Engelse pint heb gedronken en Hot Chili Prawns met krielaardappeltjes heb gegeten. Ik zat midden tussen de acteurs van de serie Coronation Street die net even pauze hadden en naar wie ik, stil genietend, heb zitten kijken en luisteren. Ik ben me van geen kwaad bewust, ik was alleen maar aan het genieten van de heerlijke Engelse sfeer op de terrasjes van de vele gezellige pubs op straat.'
'I’m sorry Chief Inspector Barnaby, i didn’t see and didn’t hear anything last night. I was just overwhelmed by the beauty of this marvelous place called Ramsgate . . .'
Written by the sailor
We made it!
Bienvenue en France, we zijn de franse wateren binnen gekabbeld. Soort van onwerkelijk. Midden op de Noordzee met alleen een zeilboot een paar mijl voor ons en dat was het dan. Alleen maar tinten blauw om ons heen. O nee, en ook nog tinten geel, oranje, rood. Het is warm! Heel warm! Geen schaduwplekje te bekennen, niet in mijn kuip, niet op mijn dek.
The Captain zie ik ieder uur netjes de kajuit binnen gaan om alle coördinaten en verdere gegevens van onze ligging en koers te noteren. The Captainstable ligt indrukwekkend vol met kaarten, een soort van liniaal maar dan breder en met een soort van draaiende schijf en ook nog een uitgekerfd bootvormpje. Een passer, de Reeds nautical almanak en natuurlijk de iPad waarop hij ook het scherm van de plotter buiten kan volgen. Niets laat hij aan het toeval over. De life-lines liggen strak gespannen op mijn dek. De life-haken waarmee mijn bemanning zich kan vastpluggen als zij onverhoopt het dek op moeten, ook.
De zon smoort in de kuip en ik zie de sailor stiekumpjes de kajuit binnen vluchten omdat ze zogenaamd even een stukje wil schrijven. Die tropische pinda valt effe dik door de mand. De hitte op het water ontvluchtend en heel even de niet te vinden koelte zoekend in de even zo warme kajuit.
Na een zwoele avond en nacht klonk vanmorgen dan het startsein voor mijn eerste trip naar Engeland. Al motorrend heb ik mijn bemanning safe and sound de altijd pittoreske Royal Yacht Club van Oostende ingeloodst.
Het is stil op zee, heel stil. A bright blue sky and velvet water. En daar aan de horizon de gloed van de felschijnende zon. Mistig oranjerood niet wetend wat er voor moois achter deze kleuren huist. Verre oorden lonken, om maar in Joops (captain of our Monnickendamse neighbourboat Lady Joy)termen te blijven. Ja verre oorden lonken, maar nu eerst maar eens genieten van deze ultiem lekkere tocht van oost naar west, op naar de Whitecliffs of Dover. Op naar de havenpoorten van Ramsgate . . .
Een paar uurtjes later . . .
Hoe trots zaten ze daar
Just nine more miles to go . . . we are almost there. Finally!
En weer een paar uurtjes later . . . (written by the sailor)
Land in Zicht! The Cliffs from Ramsgate! Wat een fenominaal gevoel. Wat een bizar gevoel! De echte zeilers zullen om ons lachen, zullen ons als de brugpiepers van de zeilwereld zien, maar we don’t care
to be continued . . .
I love the taste of salty water . . .
Ik begin er van plezier spontaan Engels van te praten
Al deinend en kabbelend pruttel ik heerlijk loom over de lage golven, langs het hip dansende Bloemendaal, het mondaine Zandvoort en een uurtje of wat later zie ik aan mijn linkerzijde de pier van Scheveningen alweer opdoemen. Vrolijk zwaaiend naar de kust voel ik ineens wat gekietel op mijn mast. Een vriendenclubje zeemeeuwen stoeit en speelt wat met elkaar. Soms geven ze elkaar een plagerig porretje om dan weer te gillen van plezier.
Ineens zie ik vanuit mijn ooghoeken een zwart bolletje, zo’n glimmend glad bolletje. Het feest op zee is compleet! Mijn grote zwarte vriendje komt speciaal even langzij om me welkom te heten. Om me een warme groet te brengen en een natkletsende high five.
Superrelaxt steek ik de Maasgeul over. In de verste verte geen biggies te zien waarmee ik ook maar enigszins op ramkoers zou kunnen raken, om dan uiteindelijk, na een kleine 12 uurtjes van het zoute zeewater te hebben mogen genieten, mijn strakgelijnde buik aan de wachtsteiger in de buitenhaven van Stellendam te mogen leggen. Life is good at sea!
to be continued . . .
De vrijheid van het zoute water
Ongeduldig wiebel ik met mijn kiel. Wanneer mag ik nou? Wanneer mag ik nou die sluis in? Eindelijk die sluis in? Die ene sluis die voor mij ultieme vrijheid betekent.
Als een opgewonden kind die op schoolreisje gaat sta ik te trappelen om te vertrekken. Mijn bemanning is vroeg opgestaan om zo snel mogelijk het ruime sop te kunnen kiezen. Nog even een langs de dieselsteiger in de haven om de dorst van mijn dieseltank te lessen en off we go. Ik strek mijn kiel, recht mijn mast, draai mijn boeg nog even los en het startsein klinkt. . .
Met z’n drieën zwaaien we nog even koninklijk naar het Paard van Marken en draaien we het IJ op richting het Noordzee-kanaal. Zoals altijd weer oerend saai maar aan het einde van deze lange sloot water, die voelt als de saaiste snelweg ergens in hoog Nederland, wacht de vrijheid. De ultieme vrijheid.
Als een sardientje die nog in een overvol blikje gepropt moet worden manoeuvreert mijn kapitein mij moeiteloos richting de tweede rij voor de poort naar het zoute water. Mijn geduld wordt danig op de proef gesteld. ‘Come on sluisbaas, hurry up! Ik wil naar buiten! Ik wil de zilte zeelucht weer kunnen opsnuiven, ik wil het zoute water op mijn huid weer voelen. Please sluisbaas, open die deuren, de deuren naar de vrijheid van het zoute water . . .’
to be continued . . .
We gaan naar Engeland, we gaan naar Engeland . . . .
Whaaaaahhhhhh, ken je dat? Dat gevoel van: 'shit nou gaat het geloof ik echt gebeuren.' Met mijn grote mond ben ik er altijd mooi mee weggekomen, met het gewauwel over te harde wind, verkeerde windrichting, regen, storm en al die andere onzin. Maar dit keer gaat dat me niet meer lukken geloof ik, de weergoden lijken ons gunstig gezind dit jaar. Nog even onder voorbehoud ofcourse, want de weersvoorspellingen van het KNMI (en vooral de alarmcodes) blijken lang niet altijd betrouwbaar. Maar vooralsnog lijkt alles erop te wijzen dat het nu dan toch echt staat te gebeuren.
Serieus als ik ben en mijn taak altijd meer dan ernstig nemend, ben ik me natuurlijk al weken aan het bezighouden met het weer. Een meteo-cursus laat ik graag aan mijn maatje over, maar inmiddels heb ik toch echt wel heel veel kennis van het weer door het grote scala aan supersonische weer-apps die ik dagelijks toch wel meerdere keren per dag raadpleeg en waarmee ik jullie met de inhoud en betrouwbaarheid van deze gratis versies verder niet zal vermoeien. Als ik mijn weer-apps echter moet geloven staan nu dan toch echt alle seinen op groen!
Het is op zich al zeer bijzonder dat mijn weervrienden nu al kunnen voorspellen dat het volgende week woensdag, de dag die we nu hebben geprikt om Shiva’s boeg richting Dover te gooien, 21 graden wordt, de windrichting draait van oost naar zuidoost (ultiem voor een tochtje westwaarts), en dan ook nog te kunnen voorspellen dat de windkracht zo rond de 6 tot 8 knopen (windkracht 1/2, eigenlijk een beetje te soft windje maar alla we doen het ermee) zal zijn.
We gaan het beleven! We gaan naar Engeland, we gaan naar Engeland . . .
Just jump aboard and sail away with us
Written bij the sailor of Shiva
Shiva goes Brexit!
Het is weer zover! Mijn bemanning is zich weer aan het klaar maken voor hun jaarlijkse mini-wereldreis. De laatste voorbereidingen worden getroffen, denk bijvoorbeeld aan een waar home-made-super-professioneel-onbreekbaar-hoogkwalitatief-opklapbaar-ingenieus uitgedacht-hardhouten kuiptafeltje, die helaas nog niet helemaal ‘breek-proef’ gemonteerd kan worden, maar ach, dat zal vast allemaal nog wel goedkomen.
Verder ben ik er eerlijk gezegd wel klaar voor. Na 5 jaar trainen en oefenen wil ik die boeg nou eindelijk wel eens richting het Westen gooien. M'n buikie eens een keer echt in een hoogbeleefde Brexit haven willen leggen. Eindelijk eens gaan meemaken hoe echte British Fish & Chips de smaakpapillen van mijn kiel gaan beroeren.
Ik heb het wel te doen hoor met die 2 grappige zeebonken bij mij aan boord. Aan wie ze ook vertellen wat hun plannen zijn, van iedereen, niemand uitgezonderd, krijgen ze zo’n smalende blik van: ‘ja ja tuurlijk, Engeland, huh-huh dat hebben we vaker gehoord. Waren jullie laatst niet op Terschelling uitgekomen toen jullie ‘de grote oversteek’ wilden maken?’ Ik zie de gepijnigde blikken in de ogen van deze 2 zeekanjers dan heus wel en ook zie ik hun hoofdjes dan bijna beschaamd naar beneden vallen. Dat zijn de momenten dat ik echt met ze te doen heb.
Zaterdagochtend 16 juli gaan mijn trossen los, zo lijkt het plan. Etappe 1, as always, de startetappe via het IJ richting CS Amsterdam om zo het Noordzeekanaal af te varen op weg naar open zee. Op weg naar het grote water bij IJmuiden, want daar in IJmuiden, daar gaat mijn echte mini-wereldreis beginnen. 23 dagen en 23 etappes zal ik de Noordzee weer gaan bevaren.
Wish me luck lieve lezers en schroom niet om mij en mijn bemanning af en toe even toe te juichen! Hou je niet in en moedig mij en mijn dappere bemanning aan daar waar je kunt! We hebben jullie support hard nodig! Stel je toch eens voor dat we dit keer dan toch echt wel ‘OVERSEAS’ gaan. . .
Happy sailing greetz
Shiva