Bienvenue en France, we zijn de franse wateren binnen gekabbeld. Soort van onwerkelijk. Midden op de Noordzee met alleen een zeilboot een paar mijl voor ons en dat was het dan. Alleen maar tinten blauw om ons heen. O nee, en ook nog tinten geel, oranje, rood. Het is warm! Heel warm! Geen schaduwplekje te bekennen, niet in mijn kuip, niet op mijn dek.

The Captain zie ik ieder uur netjes de kajuit binnen gaan om alle coördinaten en verdere gegevens van onze ligging en koers te noteren. The Captainstable ligt indrukwekkend vol met kaarten, een soort van liniaal maar dan breder en met een soort van draaiende schijf en ook nog een uitgekerfd bootvormpje. Een passer, de Reeds nautical almanak en natuurlijk de iPad waarop hij ook het scherm van de plotter buiten kan volgen. Niets laat hij aan het toeval over. De life-lines liggen strak gespannen op mijn dek. De life-haken waarmee mijn bemanning zich kan vastpluggen als zij onverhoopt het dek op moeten, ook.

De zon smoort in de kuip en ik zie de sailor stiekumpjes de kajuit binnen vluchten omdat ze zogenaamd even een stukje wil schrijven. Die tropische pinda valt effe dik door de mand. De hitte op het water ontvluchtend en heel even de niet te vinden koelte zoekend in de even zo warme kajuit.

Na een zwoele avond en nacht klonk vanmorgen dan het startsein voor mijn eerste trip naar Engeland. Al motorrend heb ik mijn bemanning safe and sound de altijd pittoreske Royal Yacht Club van Oostende ingeloodst.

Het is stil op zee, heel stil. A bright blue sky and velvet water. En daar aan de horizon de gloed van de felschijnende zon. Mistig oranjerood niet wetend wat er voor moois achter deze kleuren huist. Verre oorden lonken, om maar in Joops (captain of our Monnickendamse neighbourboat Lady Joy)termen te blijven. Ja verre oorden lonken, maar nu eerst maar eens genieten van deze ultiem lekkere tocht van oost naar west, op naar de Whitecliffs of Dover. Op naar de havenpoorten van Ramsgate . . .

Een paar uurtjes later . . .

Hoe trots zaten ze daar

, zo trots als apen! Dat moment dat the Captain de Engelse vlag hees. Luidkeels en vals toegezongen, as always, door zijn sailor: ‘God save the Queen!’ We hebben het gedaan, we hebben het gewoon gedaan! Met als kers op de overheerlijke en mierzoete Engelse trifle de laatste mijlen puur op zeil. Als een trotse pauw met 1000 veren glijd ik door het water nearby Goodknoll waar we, volgens de vaarwijzer, goed rond de groene boei moeten blijven en we daar vooral geen ‘grappen’ uit moeten halen (staat er letterlijk duhhhh).

Just nine more miles to go . . . we are almost there. Finally!

En weer een paar uurtjes later . . . (written by the sailor)

Land in Zicht! The Cliffs from Ramsgate! Wat een fenominaal gevoel. Wat een bizar gevoel! De echte zeilers zullen om ons lachen, zullen ons als de brugpiepers van de zeilwereld zien, maar we don’t care

. . . tranentrekkend gaaf!

to be continued . . .