Ouderwets Oerhollands Zomerweer

Hollandse leukerds schallen door de JBL-flip, er wordt luidkeels meegezongen door de Sailor. De kapitein trimt de zeilen nog wat zodat mijn onderschip gladjes door het Markermeerse zomerwater glijden kan.

De lucht lichtgrijs. Zo her en der een heel klein, met een loep te zoeken, lichtblauw gaatje. Mij maakt het niet uit, ik ben hypergelukkig als ik maar in het water mag liggen en mijn twee allerliefste maatjes aan boord mag hebben.

Ergens diep in mij lijk ik te voelen dat mijn Crew deze 2 weken heeft moeten wennen aan dit oerhollandse weer. De fleecevesten, zeiljassen en dichte schoenen zijn nog nooit zo vaak uit de kastjes getrokken als deze zomerweken. Capuchons hebben nog nooit eerder zo vaak dienst gedaan.

En toch voel ik nu die Santai Saja modus bij mijn grote vrienden. Er wordt een blik geworpen op de plotter, de koers wordt gezet op de Marker Wadden. Blijkbaar gaan we onze 'laatste' zomervakantie in Nederland afsluiten in de natuur, in de stilte van dit prachtige natuurmonument. Gaan we samen nog een paar dagen genieten van de vrijheid en de ruimte.

Het zachte gekabbel langs mijn romp werkt relaxend. Mijn boeg op de haveningang gericht. Het zonnetje breekt door dat piepkleine gaatje in het dikke wolkendek heen en de wolken maken ruim plaats voor haar. Even later plof ik Ouderwets en Oerhollands met mijn kontje in de zon en met mijn neusje in de wind neer in box 11 en zie ik mijn Captain en Sailor mijn voorbeeld volgen . . . . . Santai Saja!

Happy Sailing Greetz

Shiva

Mijmeringen van een matroos . . . .

De uitdagingen wapperen me om de oren. Letterlijk en figuurlijk! Het waait als een malle in de haven van Stavoren waar we, verstandig als we zijn, voor 3 nachtjes betaald hebben om de stormachtige dagen stilliggend door te brengen.

Uitdagingen, want ja dat zijn het. Natuurlijk is het heerlijk om met prachtig, zonnig, warm zomers weer op een bootje te dobberen op het IJsselmeer of de Noordzee. Natuurlijk is het zaligmakend om dan met een windkrachtje 4 door het water te scheren, de zeilen van onze Shiva vol in top en haar te horen gillen van plezier. Natuurlijk is het magistraal om dan op het voordek te zitten en de ondergaande zon als een koperen ploert in de zee te zien wegzakken. Natuurlijk is het fantastisch om met je blote voeten over het strand te banjeren, aan de waterlijn, mijmerend over verre oorden en gelukzalige plekken ergens op deze aarde. Allemaal helemaal heerlijk!

Deze zomertrip laat ons voelen dat de lucht niet altijd strakblauw is, de windkracht niet altijd optimaal is en de wind niet altijd ultiem in de juiste richting waait. Deze zomertrip laat ons echt voelen. Laat mij echt voelen hoe het ook kan zijn. Hoe de regen met harde plonsen op de ruitjes klettert, hoe de wind ons en onze Shiva heen en weer slingert, zelfs in de veilige box van de haven. Hoe het fluiten van de masten ervoor zorgt dat de nachten rumoerig en waggelerig kunnen zijn, ook al liggen we in ons warme kooitje.

Deze zomertrip laat ons nadenken, en bezinnen, en overwegen en filosoferen. Want ook dit is leven op een zeilboot. Ook dit zijn omstandigheden die erbij horen. Zonder wit geen zwart, zonder donker geen licht, zonder yin geen yang. Deze afgelopen dagen laten mij nadenken over wat ik nou echt wil. Wil ik werkelijk leven op een boot van 12 meter lang en 4 meter breed? Wil ik werkelijk wonen op een paar vierkante meter, zonder magnetron, afwasmachine, wasmachine, normale wifi of tv, auto, fiets of rainshowerdouche? Zonder sauna, werk of tuin? Zonder elke vorm van materiële luxe? Wil ik dat allemaal inruilen voor alle vormen van weer, alle vormen van golven, alle vormen van temperaturen, alle vormen van omstandigheden? Leven op een boot, als nomaden, zonder vaste woon- of verblijfplaats?

Het feit dat we eergisteren toch besloten hebben gewoon te blijven en niet naar Lelystad terug te varen en daar de auto te pakken om als de wiedeweerga naar huis te joekelen om daar in het comfort en de luxe te duiken van ons fijne en gezellige huis, zegt al wel iets.

Het feit dat ik vanmorgen vroeg al een reisroute aan het uitstippelen was voor volgend jaar zomer waarbij we het plan hebben om 60 dagen lang de Zuidkust van Engeland te gaan ontdekken tot aan Isle of Wight, The Scilly's en The Channel Islands en daarna via de Franse Noordwestkust weer omhoog te reizen, zegt misschien nog ietsje meer.

Het feit dat ik hier in de, net gepoetste, kajuit heerlijk achter mn laptopje zit om mn mijmeringen aan het digitale papier toe te vertrouwen en ik me nog steeds meer dan gelukkig voel, zegt misschien nog het meest . . . .

Life is good @ Sea

The Sailor

Genieten van het hier en nu!

Ik heb een big smile op mijn boeg. Ik heb in mijn ankerluik stiekem weer zo zitten lachen, en eigenlijk nog! Ze leren het nooit, of laat ik liever zeggen 'zij' leert het nooit. Mijn Sailor, zoals al wel bekend, is verslaafd aan weerapps met als favorietje Windguru. Oud nieuws maar moet toch weer even gezegd ; ).

Ik zag het al wel aan haar onderlip hoor, die kwam wat meer naar voren en dan weet ik het al. Ze heeft onoverkomelijk slecht nieuws vernomen van de Windguru-fluisteraar . . . . . 'het gaat regenen', 'het gaat waaien', 'het gaat stormen', 'herfstig weer in Nederland voorspeld'!

'Nee he?' hoor ik haar denken en hoe hard ze ook haar best doet om haar onheilsweerbericht voor zich te houden en de Captain er niet mee lastig te vallen, dat is nog nooit gelukt, dus ook dit keer niet : ). Ik houd me zo rustig mogelijk en kan echt mn lachen amper inhouden maar ik doe net alsof ik het allemaal niet gehoord heb.

Vanmorgen werd ik wakker in de binnenhaven van Den Helder Willemsoord. Zo grappig met een sluisje die ik door moest om er te komen. Een verdwaalde zeiler en een parkeerplaats vol met camperaars zorgen toch nog voor enig reuring in het, toch wel erg stille, haventje. Mijn motor wordt gestart, mijn trossen gaan los en ik ben benieuwd waar mijn neus naar toe gedraaid wordt. Nog geen halfuurtje later heb ik door dat de onheilsweerangst van mijn Sailor toch gewonnen heeft en ik voel mijn roer rechtsom draaien richting de sluizen van Den Oever. Ja hoor, de keuze is gemaakt, ik word door mijn Captain vakkundig de overvolle sardientjes-sluis van Den Oever in gemaneuvreerd.

Een schitterende, jammer genoeg windloze, dag op het IJsselmeer. Zo hier en daar een schapenwolkje, en mijn botenhuidje laaft zich aan de zalige zonnestralen. Wat er ook gebeurt, deze topzomerdag pakt niemand ons meer af!

Na een uurtje of wat moet er toch een keuze gemaakt worden. Waar zal ik een haventje induiken vanmiddag? Hindeloopen? Makkum? Of toch het, voor ons drietjes onbekende Workum? Een tip van Yvet en Stijn van de Amuse (mijn beste botenvriend) die mijn Crew ten strengste heeft geadviseerd dit elfsteden-stadje dit keer echt niet over te slaan. 'Doorvaren hoor, tot aan het kleine binnensluisje!' 'Daar is het leuk en vermakelijk'. En zo getipt zo gedaan! Rond 16.00 uur meer ik aan in het pittoreske havenkommetje van Workum, achter een viertal dikgestapelde bruine-vloot charters waar het een gezelligheid van jewelste is.

In de kombuis ruikt het naar gebakken roerei met tomaten en paprika, in de kuip heerst een tevreden rust. Ik geloof dat de gemoederen wel weer tot rust zijn gekomen en er weer volop ruimte is om te genieten van het hier en nu. Wat er morgen op het weerprogramma staat zien we dan wel weer, voor nu is het helemaal goed zo! Ik houd het roer hier wel even recht . . . .

Happy sailing greetz,

Shiva

Back@Sea where I belong!

Luid geknor in mijn kuip. Vanaf beide banken wel te verstaan. Geen bescheiden knorretjes maar gewoon ongeneerd hard.

Mijn beide maatjes liggen languit bij te komen van een prachtige en ontroerende 90ste verjaardagsparty van 'ons (schoon)pap'. De Captain had er al een bewogen ochtend opzitten als hoofdrolspeler in een promo-filmpje voor mijn thuishaven, de Deko Marina. Een joviale, enigzins popi-jopi, mij onbekende, marketing-meneer spot mijn Captain in zijn spiksplinternieuwe, fluor-gele shirt en vraagt keurig doch dringend om een interview. 'Ja hoor, geen probleem' antwoord mijn kapitein die wel van een praatje houdt. Uit het niets verschijnt daar ineens een jongen met een camera, zowat groter dan hemzelf, op de steiger met in zijn kielzog Marcel de havenmeester die mijn Captain Paul het hemd van het lijf zal vragen. 'Waar zullen we het over gaan hebben?' vraagt de Captain aan Marcel de havenmeester en die antwoord droogjes 'O dat maakt niet uit hoor, het geluid wordt toch niet opgenomen er komt muziek overheen'. Wat? Een interview zonder geluid? Schiet mij maar lek! O nee toch maar liever niet ; )

Maar afijn, het luide geknor in mijn kuip wordt wreed onderbroken door de stem van Chamiel, de andere havenmeester, die mijn maatjes wakker schudt met de vraag 'hebben jullie zin in een wijntje in het restaurant?' Huh, dat doen die havenmeesters nooit, whats goin' on? De slaperige ogen van mijn crew schieten open en zeggen beiden in koor 'ja hoor' geheel niet wetend waar ze eigenlijk ja op zeggen. 'We willen nog een shot opnemen in het restaurant voor het promo-filmpje en we hebben restaurantvulling nodig'. Hmmmmm restaurantvulling? Figurantenrolletjes dus, maar ach, George Clooney en Sandra Bullock zijn vast ook ooit als figurant begonnen : ). Samen met de buurtjes Willem en Liesbeth zie ik mijn maatjes Gusto del Porto (het Italiaanse restaurantje in de haven waar je werkelijk overheerlijk kan eten) binnenlopen . . . . . Ben benieuwd wanneer de premiere van de promo-film uitkomt!

Een fles pinot grigio later en na veel en hartelijk gelach zie ik ze 'thuiskomen' en wordt het plan van morgen besproken. Want ja, het is wel echt zover. De trossen gaan los! Geen verre buitenlandse trip dit keer maar naar zee gaan we zeker, dat heb ik al wel vernomen.

Klokslag 09.00 uur gaan mijn trossen los en mijn boeg wordt richting de Houtribsluizen gedraaid. Yayyy zouden we naar de Marker Wadden gaan? Nope, aan mijn linkerflank zie ik Pampus liggen en aan mijn rechter het Paard van Marken. Mijn boeg buigt naar de Oranjesluizen van Amsterdam af en nog geen 3 uur later lig ik in de zeesluis van IJmuiden. Huh? Waarom lig ik dwars in de sluis en niet comfortabel met mijn zijtje tegen de sluismuur? Door een enorme onderstroom die ik hard tegen mijn kiel voel bonken krijgt mijn Captain mijn kontje niet tegen de sluismuur. PANIEK! O nee toch niet, zelfs mijn Sailor geeft geen krimp, ze blijft rustig, gehoorzaam volgt ze de instructies van de Captain op en een minuutje later lig ik alsnog met mijn zijtje veilig vast.

De sluisdeuren gaan open en de tranen van ontroering rollen over mn boeg . . . de Noordzee lacht me toe! Verwelkomt me met een zonnige glimlach. I am HAPPY! Back@Sea where I belong . . .

Santai Saja!

ps: Ik ontdekte onlangs dat mijn Sailor ook een blog begonnen is: Lieks Krabbels@Sea. Ik ga eens even kijken wat er op dat blog allemaal te beleven valt!

Snuffelwonen

Het is inmiddels een vertrouwd beeld voor mij. De vrijdagavond . . . .

Daar komen ze weer. Dit keer met koffers vol en plastic tassen vol gereedschap. The Captain heeft wat klussen te klaren en The Sailor heeft de taak om mijn kastjes te bevoorraden voor de aankomende 2 weken. Niets nieuws eigenlijk, al 12 zomers zie ik ze rond deze tijd van het jaar de steiger af banjeren overbepakt en met een big smile op hun happy faces omdat de vakantie weer begonnen is.

Maar dit keer voel het toch anders. Ergens diep in mijn bolle romp voel ik een nuanceverschil. Dit is niet zomaar een vakantie, dit lijkt een soort van proefwonen . . . . snuffelwonen. Ter voorbereiding op de échte proeftrip volgend jaar zomer, want dan gaan we met zn drietjes echt 2 volle maanden 'proefdraaien'.

Vanmorgen vroeg al, terwijl de sailor haar meditatie- en schrijfritueeltje aan het doen is, hoor ik de captain in gedachten denken. Het is een gerommel van jewelste daar in zijn bovenkamer. De uitlaat van de motor moet gerepareerd vandaag, het 90-jarig feest van 'ons pap' moet voorbereid vandaag waar ik niet bij kan zijn, mijn collega gaat ons verlaten en wat nu? De 'piekierans' (typisch Indisch) tollen door zijn hoofd. Och jee wat een begin van wat een relaxte sail-break-out moet worden.

Vol goede en frisse moed start hij direct met het repareren van mijn uitlaat en yesssss, dit gaat precies volgens het meest optimistische plan. Mission Accomplished. Het zweet gutst hem van zijn gezicht en lichaam, de schaafwondjes worden door zijn sailor met zorg verzorgd. Nog even de uitlaatslang op maat snijden en zowaar ook dit gaat in 1 x goed! Hij heeft het weer gefixt, de handigerd! Heel voorzichtig zie ik een kleine glimlach op zijn gezicht verschijnen, als dit voorspoedig kan verlopen dan zullen de andere zorgenmakertjes ook vast wel opgelost worden . . . .

De reparatie doet me goed en geeft me een veilig gevoel. Nu kunnen we met zn drieën heerlijk gaan genieten en kan de snuffel-woon-vakantie van mijn beste maatjes beginnen.

De sailor heeft, as always, de navionics-kaart (soort van google maps voor boten) er alweer bijgepakt, heeft de windguru (soort van buienradar voor zeilers) alweer geraadpleegd en rara, ze heeft een mooi weervenster ontdekt om in 1 tocht vanuit IJmuiden naar Cadzand te zeilen, een tocht van 80 mijl (16 uur). Als oefentocht voor de lange trips die we in de toekomst vast en zeker vaak zullen gaan maken.

Ik heb er zin in en ben er klaar voor! Maar eerst de memorabele dag voor 'Ons Pap' in Cuijk. Maandag 17 juli tikt hij de 90 levensjaren aan en morgen komt het Harmonieke speciaal voor hem spelen. Daar wil mijn Crew bij zijn dus first things first.

Lieve Jo, alvast van harte gefeliciteerd en ik wens je een fantastische, heerlijke, zonnige, en warme feestdag toe!

Happy Sailing Greetz

Shiva

We do not travel to escape life, but for life not to escape . . .

Zeilen is voor mijn crew niet het hoofddoel. Ik ben ‘slechts’ degene die hen van A naar B brengt. Hun mogelijkheid om de wereld op een andere manier te ontdekken dan per auto, fiets, trein, bus of vliegtuig. Want dat zou je toch denken he? Als je graag wilt reizen en de wereld wil ontdekken, waarom doe je dat dan niet met het vliegtuig? Grote afstanden in korte tijd, veel continenten die je in een korte tijd kunt aandoen. Maar nee, het vliegtuig? Dat is het niet voor mijn beide vrienden. Hoog in de lucht zie je niets van de wereld. Je bent ‘ineens’ ergens anders. Je hebt je eigen bedje niet bij je en slaapt alsmaar in ‘andermans’ bedden. Na een week of wat verlangen ze dan toch altijd weer naar hun eigen nestje. Niet dat ze het niet geprobeerd hebben hoor. Ze hebben al aardig wat mooie reizen gemaakt. Van een rondtour door Mexico, een paradijselijke reis door Java en Bali. Amerika niet te vergeten, en nog een keer Indonesie maar toen het eiland Sulawesi erbij. Och ja, en toen nog eens naar Amerika, Californië ontdekken. De combi van vliegen en reizen, dat kennen ze wel.

En dan touren met de auto, lekker cabrio-en. Ook heerlijk! Frankrijk, Italië, Duitsland, Zuid Spanje, och maak me gek, ze hebben ervan genoten. Kapje eraf en de smalste en gevaarlijkste wegen van Europa trotseren. Al jodelend de Romantische Strasse af. De castagnetten achterna en Flamenco’s spotten in Andalusië. Ze doen niets liever, maar dan toch ook hier, altijd weer lonkt dat eigen bedje na een poosje.

Dat reizen, ja daar houden ze wel van. Het avontuur, het ontdekken, de vrijheid, het santai-saja gevoel achterna. Niets hoeven alleen maar mogen. Maar waarom dan die keuze om dit grote avontuur met mij aan te gaan?

Bijna niet uit te leggen maar ik ga een poging wagen. De frisse wind op het dek en door mijn zeilen. Het rustgevende kabbelende water. Het wonder van de wind die ons voortstuwt naar verre horizonten. Het santai saja tempo, plan plan, niet te snel. Midden in de natuur, dicht bij al het zuivere dat de natuur te bieden heeft. Die momenten waarop je de zon onder ziet gaan als een feloranje ploert, lachend omdat ze weer een mooie dag vaarwel zwaait. Dat eigen bedje dat altijd meegaat evenals al die gejutte snuisterijen gevonden tijdens de wandelingetjes en bezoekjes aan de dorpjes en steden die we aandoen. De Crew languit liggend in de kuip terwijl de zeilen hoog gehesen hun werk doen. Mijn stuurautomaat op het doel gericht en dan af en toe even een snelle blik van één van díe twee of ik niet op ramkoers lig met een andere avonturier. Het nooit hoeven nadenken wat je aan moet trekken, zolang het maar comfi en aan te passen is aan de weersomstandigheden. Het is de lifestyle die bij het water hoort. Het kunnen zakken in een bubbel van relaxtheid die mijn Crew en ik hier aan boord de Santai Saja status noemen.

Je zou het ook LEVEN kunnen noemen. Je HART volgen zou ook wel passend zijn. GENIETEN van dat wat zich voordoet en de gehechtheid aan materie volledig achter je laten. Leven met dat wat je hebt om te kunnen kiezen voor ‘het roer om’. Letterlijk en figuurlijk. Niet uit onvrede, niet uit frustratie, niet uit verveling, nee niets van dat alles. Gewoon omdat het LEVEN lonkt en het onbekende haar onweerstaanbare aantrekkingskracht op ons drietjes blijft afvuren . . . .

Santai Saja

Shiva

Voor anker in de stilte

Zo’n dag met een gouden randje, zoals ik ooit Tim tegen zijn vader hoorde zeggen na een dag mee te hebben gezeild met mij en mijn Crew op het Markermeer. Een strakblauwe lucht, zomerse temperatuur, al zeilend naar een heerlijk plekje om voor anker te gaan. Een verkoelende plons en de dag heeft dat gouden randje gekregen.

Sinds die keer hebben wij deze uitspraak van Tim overgenomen. Een dag met een gouden randje. Dit weekend is een weekend met een gouden randje. De motor loopt weer als een zonnetje, de keerkoppeling is weer superhappy, de genua vangt de wind in vol ornaat. Ik zweef zowat, soepeltjes glijdend door het al wat warmere Markermeerse water.

In de verte zie ik ze al liggen, de magnifique Marker Wadden. Fantastisch stukje Hollands natuurtrots. Weliswaar aangelegd, maar zo natuurlijk, zo wonderschoon, een waar vogelparadijs. En dat is wel te horen ook. Op kilometers afstand hoor je het gekwetter en geschreeuw van wel duizenden vliegende en zwemmende vrienden. Dat ze happy zijn is te zien, te horen en te voelen. De natuur weelt hier tierig. Met zo hier en daar een aangelegde vlonderbrug, mooie zandgrindpaden door een beperkt deel van de eilanden omdat deze eilanden eigenlijk speciaal zijn aangelegd voor alle vogels en dieren voor wie het hun natuurlijke habitat mag zijn.

De Captain heeft een mooi rustig ankerplekje gevonden aan de westzijde van het eiland en de Sailor zet mijn keerkoppeling in zijn achteruit . . . Het anker bijt in het zand en yeps ik lig vast! Dit wordt genieten!

Nog geen uurtje later wordt er wat gerommeld in mijn vooronder en ja eindelijk, mijn kleine vriendje Sami Mawon wordt aan dek gehesen. Sami Mawon is vernoemd naar het wereldberoemde antwoord dat de lieve paps van mijn Sailor altijd gaf als mijn Crew hem iedere avond om 18.59 uur belde om te vragen hoe het met hem ging. ‘Sami Mawon’ was steevast zijn antwoord wat zoveel betekent als ‘hetzelfde als gisteren’. Daarmee bedoelde hij ‘gewoon goed, precies zoals ik me gisteren ook voelde’. En daarmee liet hij zijn tevredenheid blijken in het moment. En dat is precies wat Sami Mawon voor mijn Crew betekent ‘tevreden in het moment’.

Met een spiksplinternieuwe buitenboordmotor tuft Sami er vervolgens met mijn Crew vandoor richting het goudgele strand van het eiland. Met de pootjes in het water wadend, zie ik ze even later, diep in en uitademen. Ja dit is zo’n dag met het gouden randje van Tim!

Sami Mawon, Santai Saja!

Shiva

Tropisch weekend voor de boeg

Wie is die man? Heb ik m al eens eerder gezien? Volgens mij wel, maar wie is hij? Waarom klautert hij zonder vragen mijn kuip in? Z'n handen vol met allerlei gereedschap en andersoortige spullen. Het lijkt wel een keerkoppeling, en een of andere glimmende ronde schijf. Wat gaat hij doen in vredesnaam? Hij daalt de trapjes af richting mijn kajuit en slaat gelijk rechtsaf de slaapkooi van mijn bemanning in, die het bed vorige week al hadden afgehaald en zelfs de matrassen al naar een ander hoekje van mijn riante loungebank hadden verplaatst.

Vervolgens start hij de motor en vaart mij zomaar, zonder mijn toestemminr, naar het dok waar ik even later professioneel het water uit getakeld wordt. Neeeeeee, ik wil niet op het droge! Ik wil spelevaren, er staat een tropisch weekend voor de deur. Er wordt niet naar me geluisterd en na wat uurtjes gerepareer en gesleutel aan mijn motor en keerkoppeling laten ze me gelukkig weer zachtjes zakken zodat mijn kiel weer heerlijk in het water kwispelt.

Hij start mijn motor en hij lacht van oor tot oor. 'Gelukt!' hoor ik hem opgetogen zeggen. 'De motor loopt weer als een zonnetje, en de keerkoppeling doet weer wat ie behoort te doen!' Hij maakt wat foto's en stuurt ze naar mijn Captain, die aan de andere kant van het land opgelucht ademhaalt . . . . .

Met verhitte gezichten van de tropische warmte, zie ik ze van ver alweer bepakt en bezakt de steiger oplopen. Blij dat ik weer in het water lig en de 'operatie' is geslaagd. Als ze mn kuip instappen ruik ik al iets verdachts lekkers uit een van de vele tassen opdoemen. Nog geen halfuurtje later hangt er om mij heen de heerlijke geur van Indonesie. Een tropisch maaltje als aftrap van een oerhollands tropisch weekend!

Let the Summer begin!

Sunny greetz from Shiva

Santai Saja