Just arrived in the UK . . . Finally!

Het is 04.30 uur plaatselijke tijd. Engelse tijd welteverstaan. Ik hoor gerommel in de slaapkooi van mijn crew en even later zie ik mijn Sailor met haar hoofd de kooi uitkomen. Jetlag! Overduidelijk een jetlag!

Maar het is gelukt! Gisteren heb ik mijn crew veilig naar de overkant gebracht. Oh, wat heb ik genoten van die tocht. Mijn boeg gleed door de toch nog wel aardige golven en met een kwispelende windvaan op mijn mast zeilden we, met mijn motor erbij, langs de noord Franse kust richting Gravelines en Calais om daar dan echt aan de overtocht te beginnen.

De dag ervoor lag ik heerlijk een dagje te relaxen in Dunkerque. Niet de mooiste haven waar ik ooit gelegen heb, maar ach, alles went nietwaar? De tocht van Cadzand naar Dunkerque was ook al zo'n zalige overtocht. Nou moet ik ook zeggen dat ik hieperblij ben met mijn nieuwe genua en grootzeil. En dan niet te vergeten die nieuwe verstaging natuurlijk. Ik voel me stevig, stabiel, barst van zelfvertrouwen en voel me het lekkerst als ik lekker hoog aan de wind met een windkrachtje 4 door de golven van de zee mag dansen.

Mijn Captain en Sailor lijken aardig ingeslingerd. Nou ja, dat kan ook niet anders want met die harde wind van de afgelopen dagen was het zelfs mogelijk geweest om stil liggend in de haven nog zeeziek te worden. Niet gebeurd dus, en ook tijdens de twee mooie overtochten van de afgelopen dagen zag ik alleen maar twee blije koppies. Mijn Captain vooral stoer en vol zelfvertrouwen, mijn Sailor dik ingepakt met muts op, skijack aan en zelfs haar elektrisch verwarmde sokken doen goede dienst.

Natuurlijk hoor ik ze ook regelmatig praten over de bestemmingen die ze met mij nog aan willen doen, maar ik geloof dat ze inmiddels wel doorhebben dat zij daar niet al te veel invloed op hebben. Ze moeten zich er echt bij neerleggen dat het weer en de wind een hoofdrol spelen in het bedenken van de plekken waar we naartoe zullen gaan. En ja, ik ben trots op ze hoor! Ze lijken dit gegeven al te hebben omarmd!

Mijn koelkast doet het gelukkig gewoon weer. Och jee, wat een stress was dat in Scheveningen! En mijn mast lekt ook niet meer, dankzij de superglue-everlasting-nevergetitoff-tape die de Captain gebruikt heeft om het lek te dichten. Mijn handige Captain heeft inmiddels ook een soort van afsluitklep geplaatst in de afvoerleiding van de douche. Zo kan mijn verwende Sailor, als ze niet zover wil lopen naar de douchehokken en liever in mijn pieperdepiepkleine douchecabine wil poedelen, dat ook weer kan zonder dat de douchebak overstroomt omdat het water niet weggepompt kan worden.

Wat echt anders is dan vorige jaren is dat er veel meer gekookt wordt aan boord. Oh hemel, wat een heerlijke geuren dwalen er via mijn kombuis de kuip in. Knoflook, trassi, uien, allerlei heerlijk ruikende kruiden, I love it! Ik zag zelfs dat er ergens in een vergeten hoekje een heus mini-rijststomertje is meegesmokkeld. Eindelijk wordt mijn kombuis-fornuis eens goed gebruikt!

Afijn, ik heb het naar mijn zin, dat is wel duidelijk. Ik verheug me op de volgende weken in Engeland en ben benieuwd in welke havens mijn kontje weer lekker achteruit aan de steiger mag liggen.

Santai Saja,

Shiva

Mijn hemel, wat een storm!

Mijn hemel, wat krijg ik het te verduren hoor! Al 24 uur lang bonkt en beukt de storm tegen mijn boeg. Ik ben dat gedoe wel een beetje zat hoor. Batssss, daar vliegt weer een golf tegen mijn romp. Echt, alsof ik geen gevoel heb ofzo.

Mijn vrienden aan boord zijn er ook wel klaar mee. In de nacht hoor ik geluiden die ik normaal echt niet hoor. Mijn Sailor kruipt haar slaapkooi uit om in de kajuit languit op de bank te gaan lezen. Het geluid is dan ook echt oorverdovend hoor. Maar goed, ook dit zal voorbijgaan...

En dat deed het hoor! Het is eigenlijk heerlijk relaxed hier in de vertrouwde haven van Cadzand. Ik lig hier nu alweer een paar dagen en via mijn mast heb ik van de weer- en windgoden gehoord dat het vanaf maandag echt wel rustiger gaat worden qua wind. Dat klinkt zowel mij als mijn crew goed in de oren. We kunnen weer verder. Heerlijk!

De Captain laat nog even in het midden waar we morgen terechtkomen, maar dat het zuidwaarts zal zijn, dat is zeker. Of het Nieuwpoort, België wordt of toch Duinkerke, Frankrijk laten ze morgen even afhangen van de weersomstandigheden. Zware bewolking voorspeld en dan is het altijd wat kouder op zee. En hey, we weten allemaal wat een bikkel mijn kapitein is. Die heeft het immers nooit koud, maar mijn Sailor is een ander verhaal. Ik zag haar net haar elektrisch verwarmde sokken en thermokleding al klaarleggen voor morgen. Hahahaha, dat gaat wat worden die tocht van morgen.

We gaan het zien! Ik heb er in ieder geval heel veel zin in om verder te trekken. Tijd om de horizon weer wat verder te verkennen en nieuwe avonturen tegemoet te zeilen.

Santai saja,

Shiva

ps: wil je weten hoe mijn Crew onze avonturen beleefd? Check dan in op Polarsteps: https://www.polarsteps.com/LiekSteevensz/11372422-sailing-shiva-south-coast-england

Terug op het zoute water . . . .

Mijn boeg scheert door de golven van de Noordzee. Eindelijk weer zout water! Wat heb ik de zee gemist. Haar golven, de weidsheid, en zelfs het zoute spatwater op mijn romp. Zo nu en dan spot ik de zwarte bolletjes van zeehondjes. Altijd weer smelt mijn botenhart als ik ze nieuwsgierig om zich heen zie kijken voordat ze snel weer onder water duiken.

De deining is voor mijn eerste echte lange tocht best pittig. De afgelopen dagen heeft het hard gewaaid, en de deining blijft altijd nog even hangen op zee. Mijn Captain houdt zich 99 van de 100 keer goed bij zulke omstandigheden, maar mijn Sailor is iets gevoeliger. Na een uurtje of drie merk ik dat ze stiller en stiller wordt en nauwelijks nog beweegt. Ik daarentegen geniet van deze golven waar ik heerlijk doorheen kan glijden en me ook nog eens door de stroming mee kan laten voeren.

De afgelopen dagen lag ik met mijn zijtje aan de steiger van Jachtclub Scheveningen. Ik wist niet wat me overkwam! Geen gedoe met driedubbeldik aanleggen en alle rust en ruimte om weer te wennen aan mijn vrienden aan boord. Door de aanhoudende zuidwestenwind had mijn Crew besloten hier een paar dagen te blijven, aangezien het reisplan toch echt zuid- en westwaarts is. Eigenlijk geheel tegen hun motto 'Wherever the wind takes us' in. Want als ze die slogan hadden gevolgd, had ik nu op Texel gelegen! Maar niet dus... Ik lig volledig 'santai saja' in de halflege jachthaven van Cadzand-Bad.

Stevig aangelijnd, want er is storm op komst. Ik schommel en schud van links naar rechts. Mijn stootwillen piepen en jammeren omdat ze steeds maar tegen de zijsteiger worden gedrukt. Maar ik lig safe and sound, wederom met mijn kontje tegen de steiger, en ik ben het helemaal met mijn Captain en Sailor eens. Dit is geen weer om verder te trekken. Dus we gaan hier samen eens lekker een paar dagen genieten van de warmte, de zon, het strand en de zee. O nee, vergeten, het is de natste lente ooit in Nederland, maar genieten ga ik wel zeker!

Santai Saja,

Shiva

Een swingende proloog!

Met een lichte grom komt mijn boegschroef tot leven. De Sailor staat zoals altijd achter het roer, en geeft de bevelen voor het losgooien van de lijnen. De Captain volgt haar aanwijzingen – nou ja, uhmmm meestal dan. We zijn los! Met een zachte beweging in de versnelling kom ik in actie. Mijn Sailor, inmiddels een volleerde stuurvrouw, manoeuvreert me soepel uit de comfi-box. Een stoere ruk aan het roer en daar gaan we, onze veilige thuishaven uit!

De sfeer aan boord is dit keer anders. De emoties van mijn bemanning zijn intenser dan ooit. Voor het eerst gaan we een langere reis maken, en ik voel hun opwinding en zenuwen. Ze zijn stiller, minder uitbundig dan ik gewend ben. Maar geen zorgen, ik ben hier om ze gerust te stellen. Alles komt goed, we gaan een prachtige tijd samen beleven – nu moeten ze dat alleen nog geloven!

Na een laatste stop in de Bataviahaven om mijn dieseltank bij te vullen, is het echt zover. We varen het open water van het Markermeer op. "Daahaag Marker Wadden, daahaag Paard van Marken, daahaag Pampus! Hoohooi Durgerdam, hoohhooi Oranjesluizen. Hi there Amsterdam!"

Midden op het Markermeer barst het feest los! Uit mijn Bose-box schallen ineens allerlei hits uit de oude 'Hitster-doos'. Al dansend en zingend probeert mijn Happy Crew de oude hits te raden. Wat een heerlijke sfeer! Ik hoor hun gelach en zie hun ogen twinkelen van plezier. Muziek doet echt wonderen! Met speciale dank aan Ilse en Marc, die mijn crew vorige week de tip gaven om dit vrolijke spel toe te voegen aan mijn toch al goed gevulde spelletjeslade. En zeker ook een dikke pluim voor Petra, die het geduld had om Sailor Liek de kneepjes van het spel te leren!

En dan, net wanneer we denken dat we goed en wel onderweg zijn, breekt er een wolkbreuk los! De hemel huilt dikke tranen op ons neer. De Sailor hijst zich in haar hilarische, zuurstokroze zeilpak, en zelfs de Captain kan niet achterblijven in zijn knalgele, fluoriserende zeiljack. Een typische Hollandse, of misschien zelfs tropische, plensbui verwelkomt ons terwijl ik mijn boeg richting de Amsterdam Marina stuur.

De proloog zjt erop, we zijn vertrokken en onze reis is begonnen. Waar de wind ons ook brengt, we gaan het avontuur met open armen tegemoet. . .

Santai Saja

Shiva

Bestemming onbekend . . . . De Reis gaat beginnen!

Het is eindelijk zover! Mijn gespitste mast staat te trillen van opwinding . Ik had mijn Happy Crew eigenlijk pas morgen verwacht, maar mijn romp voelt hun ongeduld. Het avontuur roept, en ik voel het in al mijn vezels: vandaag is de dag.

Wekenlang heb ik hier geduldig in het water gelegen, kalm en klaar voor wat komen gaat. Met mijn kiel stevig in het water vind ik alles prima, maar ik merk dat mijn bemanning niet langer kan wachten. De door de Sailor uitgestippelde reisroutes zijn figuurlijk alweer overboord gegooid; ze laten de wind beslissen waar we naartoe gaan. Spannend! Het onbekende tegemoet zeilen, geleid door de windkracht en de windrichting, het houdt onze nieuwsgierigheid naar het aankomende zeilavontuur vast en zeker levendig.

Mijn kasten zijn keurig opgeruimd en gevuld. Afgelopen weekend hebben mijn vrienden hard gewerkt om alles schoon te maken en efficiënt in te ruimen. Kleding voor alle weersomstandigheden ligt netjes opgestapeld, en de keukenkastjes puilen uit met houdbare ingrediënten, genoeg om een weeshuis een jaar mee te voeden. De gereedschapskastjes van de Captain zijn zorgvuldig ingericht, klaar voor elk technisch mankementje dat zich voordoet.

Deze reis heeft mijn Sailor zich meerdere rollen toebedeeld. Ze is niet alleen stuurvrouw en bootmanager, maar dit keer ook chef-kok, weervrouw, medic en co-navigator. En mijn Captain? Hij zal als vanouds schitteren als kapitein, technicus, navigator, marifoondeskundige en co-medic. Geïnspireerd door het programma "Over de Oceaan", zullen ze hun taken vast en zeker met passie en een glimlach vervullen.

En ik? Ik ga mijn uiterste best doen om heel erg goed voor mijn Happy Crew te zorgen. Ik bescherm ze met mijn hele hebben en houwen en zal ervoor zorgen dat ze elke dag weer veilig en wel over de zee worden vervoerd. Dat beloof ik bij deze plechtig. Het avontuur lonkt en ik kan niet wachten om te vertrekken. Samen gaan we nieuwe horizonten verkennen en hopelijk mooie avonturen beleven.

Santai saja,

Shiva

Over benauwde sluizen, solo-logeren en een welverdiende make-over . . . .

Daar lig ik dan, ergens aan een schilderachtige kade in Warns, vlakbij het betoverende Friese Stavoren. Twee weken geleden hebben mijn twee beste vrienden me hier afgezet en me 'alleen' gelaten. Het was een hele klus om überhaupt van het bruisende Lelystad naar het idyllische Stavoren te komen. Maar mijn kapitein heeft het voor elkaar gekregen om mij, veilig en wel, helemaal in mijn eentje naar dit schilderachtige dorpje in Zuidwest Friesland te brengen. Gelukkig stond zijn lieftallige Sailor in Stavoren al ongeduldig te wachten om ons te vergezellen (althans, dat was het plan, haha, maar ze kwam een half uur te laat met allerlei excuses over openstaande bruggen, te lang kletsen met haar lieve oom en tante in Lelystad, en nog veel meer...), zodat we in ieder geval met een voltallige bemanning door het smalle sluisje van Stavoren konden varen.

Soepel word ik aan de sluiswal aangemeerd, maar ineens vliegt mijn boeg naar stuurboord, dwars in de sluis. PANIEK! . . . . nee, toch niet. Beheerst, ogenschijnlijk onaangedaan maar van binnen waarschijnlijk kokend van frustratie, drukt de kapitein op het knopje van mijn bakboord-boegschroef, en na wat voelde als een eeuwigheid, kreeg ik het uiteindelijk voor elkaar om mijn boeg daadwerkelijk naar links te bewegen. Waarom is deze sluis zóóó smal, whaaahhhh?

Afijn, het is ons drietjes gelukt om ons ook weer uit die benauwde sluis te wurmen en een halfuur later daadwerkelijk aan te meren aan de, achteraf iets minder schilderachtige kade in Warns. En hier lig ik nu al twee weken. In de eerste week gebeurde er niet veel, terwijl ik stiekem had gehoopt dat de logeerpartij maar een weekje zou duren. Maar goed, het liep even anders.

Eindelijk, daar komt wat reuring in de tent. Ik zie een paar mannen naar me toe lopen, op me klimmen, de kuip in, naar beneden de kajuit in. Huh, ze beginnen aan mijn mast te sleutelen. En nog geen paar uur later is mijn mast vakkundig losgemaakt en ligt ze op de kade. Auwaaaaahhhh. Maar ojee, wat ben ik nu in mijn nopjes. Naast het oorspronkelijke plan van een geheel vernieuwde verstaging heb ik er als bonus ook nog een splinternieuwe rolfok bij gekregen. Iets met onherstelbare roldingen hoorde ik die ene man door de telefoon tegen mijn kapitein zeggen.

Via de windvlagen heb ik inmiddels vernomen dat mijn Crew vandaag naar me toekomt omdat ik vanmiddag om 16.00 uur volledig 'als nieuw' zal worden opgeleverd. Blij!!!! Het voelt alsof ik een nieuwe botenrug heb gekregen en ik nu weer fier en stevig het spiksplinternieuwe grootzeil zal kunnen dragen. Die make-over is me voor het aankomend weekend namelijk ook nog beloofd . . . . het kan niet op. Zoveel houden ze van mij, die Captain en Sailor! Ik kan niet wachten om ze vanmiddag weer te mogen verwelkomen . . . . .

Santai Saja!

Shiva

De Countdown Begint: Een Avontuur op Zee

Het is zaterdag 13 april 2024, en de teller tikt genadeloos af. Nog 382 dagen tot het grote vertrek, en slechts 41 dagen tot het kleine vertrek. Het avontuur lijkt al te zijn begonnen, en geloof me, mijn lichaam voelt het! Van kriebels tot paniekaanvallen, van bevriezing tot uitzinnige opwinding - ik maak het allemaal mee.

Shiva, mijn trouwe metgezel op deze reis, straalt weer van gezelligheid. Volgende week gaan we naar Stavoren voor een upgrade van de verstaging, en ergens in mei krijgt ze een gloednieuw grootzeil die ik al bijna genua noemde , welke serieuze zeiler neemt me uberhaupt serieus met dit soort 'versprekingen'?. Maar hé, wie ben ik eigenlijk om mezelf als een zeiler te beschouwen? Het begon allemaal met een verliefdheid op mijn Captain en een drang om zijn passie voor zeilen te delen.

Twijfels en onzekerheid zijn er zeker, maar hier, zittend achter mijn stokoude MacBook Air die Google Chrome weigert te installeren en waarvan ik mijn eigen wachtwoord niet eens meer weet, voel ik me thuis. Het is een eigenaardige vorm van thuiskomen, maar het is precies hoe ik me wil voelen. Senang, zoals ze dat zouden zeggen.

Op 25 mei beginnen we aan een 'generale repetitie' richting de Zuid-Engelse kust, een gebied dat we deels kennen. Ooit hebben we het zelfs tot het Isle of Wight gered. Deze keer willen we zien hoever we kunnen komen. Twee maanden hebben we om te wennen, te voelen, te ruiken, te proeven, te ervaren. Is dit echt voor ons bedoeld? Een paar jaar leven op een boot, slechts twee vierkante meter voor ons beiden? Een bed waar ik overheen moet klauteren om bij het kleine wc'tje te komen. Een gasfornuis dat werkt op van die ouderwetse blauwe gasflessen, net zoals mijn moeder ze vroeger gebruikte tijdens onze reizen als Indische nomaden.

Maar waarom eigenlijk deze luxe van een eengezinswoning achterlaten? Waarom vraag ik me dat toch steeds af? Keer op keer.Diep van binnen, ergens in mijn hart, brandt er een vlammetje. Hetzelfde vlammetje dat mijn moeder zo gelukkig maakte op die parkeerplaats, met het blauwe gasflesje en de overheerlijke witte bonen in tomatensaus.

Het antwoord op die vraag mag dan nog onduidelijk zijn, maar één ding is zeker: dit avontuur op zee zal een reis vol verrassingen, uitdagingen en hopelijk ook veel witte bonen in tomatensaus worden. En ik kan niet wachten om het te beleven.

Written by the Sailor

Santai saja