De sluizen openen zich voor me . . .

Mijn fiere Nederlandse vlag wappert al zwaaiend nog even achterom. Dag Noordzee, Dag zeemeeuwen, Dag zeehondjes. Dag allemaal.

Mijn boeg buigt moeiteloos naar achterste plekje aan de stuurboord-wal van de 'kleine-schepen-sluis' van IJmuiden.

De zon breekt gelukkig weer door het lichtgrijze wolkendek, waar een fris koutje doorheen sijpelde aan de zoute kant van de sluis. Alsof het zoete water weer blij is om me te zien. Zelf heb een wat zwaarder gemoed. In de kuip is het maar stilletjes. Mijn Captain leest wat en staart wat voor zich uit. Mijn Sailor heeft het dekentje, dat ze een uurtje geleden nog koninklijk over zich heen had gedrapeerd, van zich afgeslagen, en schrijft wat in haar Agatha Christie notebook. Er wordt geen Hitster gespeeld, er klinken geen gouwe ouwe hits door de kuip. Ik hoor geen gekwebbel over wat ze vanavond willen eten, of enthousiaste verhalen over de plekjes waar ze nog naar toe willen. Ik hoor geen lachsalvo's, geen 'meezingers'. Het is stil in de kuip.

Alsof ze me aanvoelen. . . . de zonnebrillen gaan op. T-shirts worden vervangen door luchtiger kledij, en de mondhoeken van mijn Crew-members krullen zich weer wat omhoog. De lucht voor me vertoont steeds meer blauwe plekken. Het lichtgrijze wolkendek maakt plaats voor de witte schapenwolkjes die zo typerend zijn voor de Hollandse zomers. Daar wordt zelfs de fles zonnebrandspray tevoorschijn getoverd. De temperatuur stijgt naarmate onze rit op het Noordzeekanaal vordert.

De havenmeester van Marina Amsterdam hoor ik 'November 7' antwoorden, op de vraag van Sailor Liekie of er vanavond nog een overnachtingsplekkie voor ons is. Gelukkig zijn we van harte welkom! Om 16.30 uur liggen mijn lijnen vast, een halfuurtje later is er rust aan boord. Mijn Crew is voor een laatste boodschappen-keertje van boord gegaan. Nu maar hopen dat ze op tijd terug zijn, want om 19.00 uur heeft Loetje de Steak Bali en het Patatje Rendang (van jackfruit) op tafel staan.

Wat was het fijn om op reis te zijn zo samen! Dit smaakt naar meer! Natuurlijk smaakt dit naar meer . . . . Maar ik geloof dat ik nog even geduld moet hebben. Volgend jaar mei staat mij een nog veel groter avontuur te wachten, zo heb ik vernomen via de verwarmingsbuizen (hahaha, die heb ik niet eens). Ik wacht het geduldig af en besluit nog even heerlijk te genieten van de laatste zonnige en zomerse dagen op het Markermeer . . .

Let's Santai Saja . . .

Be happy!

Shiva