Nooit eerder heb ik mijn Crew zo snel van mij af zien springen!   Nog nooit! Na 48 uur eindelijk weer vasteland onder hun voeten . . .  

Wat heb ik genoten de afgelopen week! En wat heb ik gelachen  , soms kneiterhard zonder gene en soms heel stiekempjes in mijn vuistje. Gelukkig hoorde ik mijn twee, inmiddels tot zeezwervers gedoopte, vrienden ook onbedaarlijk en aanstekelijk lachen. Meestal wel een dagje later dan dat ik zoveel lol om ze had maar dat we geschaterd hebben, dat is een feit.

Voor het eerst in mijn botenleven heb ik aan een mooring gehangen. Ach daar in Dittisham, waar ik, als hooggeëerde gast, recht tegenover het vakantiehuis van Agatha Christie lag, daar ging het aardig smooth. Appeltje eitje hoorde ik die twee vol bravour zeggen  . Ik vond het heerlijk hoor, zo dobberend met niemand naast me, voor me of achter me. Het uitzicht daar op de Dart River was subliem. Zelfs in de mist zag ik de groene contouren van de bebossing en de lichte rimpelingen in het donkere water. En wat een zalige rust hing hier. De Sailor en Captain waren alsmaar op pad. Mijn kleine vriendje Sami Mawon werd uit het vooronder getakeld en met wat zucht- en pufwerk door Captain Paul opgepompt. 

En dat was het begin van het kolderieke toneelspel dat ik, een paar dagen later nog eens, mocht aanschouwen. Het geklauter en gestuntel om in en uit mijn vriendje Sami te komen was ronduit hilarisch om naar te te kijken. 'Neeeeeee, niet afzetten! dan lig je in het water!'   roept de Captain naar mijn Sailor terwijl hij met zijn ogen rolt van ongeloof. 'Hoe dan wel?' hoor ik Sailor Liekie zachtjes piepen. Maar gelukkig, ze hebben het gered en eventjes later zag ik ze met hun buitenboordmotortje zachtjes pruttelend richting de kade van het pieperdepiepkleine dorpje Dtiitsham varen. 

'Time to go', hoor ik mijn vrienden tegen elkaar zeggen. Mijn boeg wordt richting Salcombe gezet. Het meest zuidwestelijke plekje waar ik deze reis naar toe zal gaan. Wat is dit? denk ik bij mezelf. Het lijkt hier wel de Costa de Sol! Jetski's, speedboten en megagrote motorjachten   scheren langs me heen en kijken me aan alsof ik een of andere langzame bejaarde slak   ben met de handrem erop (toegegeven, deze uitspraak heb ik niet van mezelf, het was een legendarische uitspraak van papa Ruud). Mijn Crew vindt een mooring tegenover een ministrandje en ook hier wordt het oppikken van de mooring zonder al te veel problemen door de Captain uitgevoerd. Een heerlijk zonnetje op mijn mast, en ook mijn Crew geniet van de warmte en de zon   en ik zie ze, met vriendje Sami, meerdere keren naar de wal varen en zelfs een avondje naar het piepkleine, maar o zo schattige strandje tegenover me. Volgens mij genieten ze er aardig op los.

Helaas, het is tijd om de terugtocht aan te vangen. Maar gelukkig is het plan dat we niet dezelfde plekken gaan aandoen als de heenweg. Ik hou wel van nieuwe plekjes waar ik nog nooit geweest ben. En zo werd er koers gezet naar Portland. Wat een bijzondere tocht was dat,   de dolfijnen zwommen en dartelden de hele dag om me heen. Wat was dat bijzonder zeg! Nadat ik weer heerlijk met mijn zijtje aan een steiger van de enorme jachthaven van Portland heb gelegen, wat overigens helemaal fijn was hoor, wordt mijn motor weer gestart en begrijp ik dat het tijd is om weer verder oostwaarts te trekken. 

Swanage Bay is de eerste optie die door mijn Crew wordt onderzocht. Ze hadden vele tips van andere boteneigenaren gekregen over mooringen in het natuurgebied van Studland (waar Swanage Bay onderdeel van uitmaakt). Een prachtige dag, zonnig en warm. Tjokvol die baai! Ik laveer door de al aangelijnde boten heen, en mijn kiel ziet de bodem steeds helderder onder zich. Oeiiiii   , als ik maar niet vastloop denk ik bezorgd bij mezelf. Gelukkig, er wordt besloten naar de volgende baai te gaan, maar ik zie het natuurlijk al van ver, bomvol!!!! Gelukkig ziet mijn Crew het ook op tijd en wordt er besloten naar het natuurgebied vlakbij Poole te gaan. En daar is het cabaret echt begonnen   (ook hier geef ik weer toe, deze uitspraak is niet van mezelf maar van Mea's liefje Hemmie). Ik had gewoon pijn in mijn romp van het lachen  . Mijn kiel pieste in haar broek. Ik hoorde mijn Sailor alleen maar gillen van angst en vragen wat ze nou toch moest doen. 'Wat moet ik doen, wat moet ik doen?' 'Niks, niks, niks!' antwoordde de Captain alsmaar. Een pickhaak lichter en met een Captain die zijn spierballen in vol ornaat heeft kunnen laten zien, is het hen toch weer gelukt om mij aan de mooring te hangen. Poehhh, dat was een hele hilarische vertoning en gelukkig kon mijn Crew er de volgende dag zelf ook hartelijk om lachen, ik zag de tranen zelfs over hun wangen biggelen  .

En vandaag dan op naar The Isle of Wight. Ooit, jaren geleden ben ik er ook al eens met mijn vrienden geweest. Wat was het toen leuk daar in dat haventje van Yarmouth. En dat is precies waar mijn boeg op gericht staat. Een grijze wolkenlucht boven me, een fris briesje in de kuip, mijn motor aan, en zo hobbelen we over Dolpins Sand en langs Dolphins Bank    richting Yarmouth Harbour. Het marifoonkanaal 68 wordt gezocht en mijn Sailor roept, inmiddels al aardig volleerd, de harbourmaster van de haven op. Jaaaaaa! Hij heeft plek voor 3-5 nachten, en ik vaar met een grote glimlach    de havenmonding in en wordt, zoals inmiddels vanzelfsprekend, soepeltjes in de aan mij toegewezen 'berth' in. Wat fijn om terug te zijn  !

Santai Saja

Shiva