Nietsvermoedend nog, genieten wij van ons laatste avondje in Dartmouth. We voelen ons senang en we zijn klaar voor een paar nachtjes ‘mooringen’. Zelfs ons enige plantje (basilicumplantje) aan boord, welonderhouden door de Captain, want aan mij moet je plantjes nooit en te nimmer toevertrouwen, ze zullen geen lang leven beschoren zijn🙈, heeft het naar haar zin.

Natuurlijk hadden we al wel regelmatig de stoomtrein 🚞 gehoord, met zijn luide gefluit iedere keer als hij van het pittoreske stationnetje naast onze haven vertrok, maar dat het zo’n mysterieuze wendig zou nemen. Nee, dat hadden we nooit nooit nooit kunnen bedenken . . . .

Na een heerlijk lange nachtrust worden we allebei uitgeslapen wakker. We hebben zin in de dag! He jammer, dikke mistwolken om ons heen, maar het mag de pret niet drukken. We zijn ons bedje nog niet uit of ‘nok nok nok’ horen we op ons dek. Er stapt iemand aan boord, huhhhhh? 😳Wie is dat?

Een klein, streng uitziend mannetje met zo’n rond wijs brilletje 🥸 en een inmense zwarte snor kijkt ons streng aan. Och hemel, wat hebben we gedaan? Hij stelt zich, met een frans accent, voor als inspecteur Poirot. Onze monden zijn nog niet eens dichtgevallen van de verbazing of er stapt nog iemand bij ons aan dek. Een oudere dame 🧑🏻‍🚒 met een korte bos grijze krullen en een parmantig hoedje voegt zich bij de strenge snorremans. Zij stelt zich voor als Miss Marple.

What the hell are they doing here? Denken wij al in het Engels, want ja hee, 2 weken Engeland en dan is ons Nederlands al ver weggezakt ofcourse. Maar goed, monsieur Poirot en miss Marple zijn uiterst serieus en vertellen ons wat er vannacht op het kleine stationnetje van Dartmouth is gebeurd . . . . . . . een MOORD🧐. En zij beiden hebben zich opgeworpen om deze moord tot op de bodem uit te zoeken. Dus ja, we zijn de sjaak! Ook wij moeten ons overgeven aan het pittige verhoor dat ze ons afnemen. Ik zet a cup of tea voor ze en we nestelen ons in de salon, buiten is het nog steeds mistig en fris, moordweer zullen we maar zeggen.

Mij wordt gevraagd of ik gistermiddag of gisteravond nog iets verdachts had gezien in de buurt van het stationnetje. En ja, eerlijk gezegd had ik dat wel. Terwijl ik stond te wachten om de spoorwegovergang over te steken om richting het gebouwtje, waar de wasmachines staan om de was te doen, zag ik in de stoomtrein, die er overigens prachtig uitzag (door de treinraampjes zag ik dat de tafeltjes in de trein gedekt waren voor een zeer sjiek diner), een man en een vrouw hun hoofden schichtig uit het treinraampje kijken. Toen ze in de gaten hadden dat ik ze gezien had schoten ze naar binnen en vlogen hun hoofden weer naar binnen. Een jonge, blonde, charmante vrouw met een champagnekleurig jurkje en een paarlen ketting om haar nek en een uiterst gedistingeerde, lichtgrijzende man (hij leek verdomd veel op George Clooney) gekleed in een smoking. Het leek wel of ze iets in hun schild voerden, maar ja, wist ik veel, ik stond gewoon te wachten met mn tas vol was . . . .🤷🏻‍♀️

Miss Marple en inspecteur Poirot wisselden een korte, maar betekenisvolle blik en nog geen minuut later, nadat ze ons hartelijk bedankt hadden voor onze informatie, vertrokken ze met haastige spoed richting het stationnetje. Al wegrennend bedankten ze ons nogmaals omdat we ze het laatste stukje van de puzzel hadden gegeven . . . . .🙏

We besluiten, mist of geen mist, na dit mysterieuze intermezzo, toch maar te vertrekken richting Dittisham, een eindje landinwaarts de River Dart op. Vlak voordat we de bocht in varen waar we aan zullen meren aan onze eerste mooring, zien we aan de rechterhand een oud vervallen wit huis The Greenway House, eenzaam tussen de donkergroene bomen. Hmmmm, hadden we daar niet iets over gelezen in de boekjes over Dartmouth?

Didn’t Agatha Christie live here . . . .?😉

Written by Shiva's Crew