Daar lig ik dan, ergens aan een schilderachtige kade in Warns, vlakbij het betoverende Friese Stavoren. Twee weken geleden hebben mijn twee beste vrienden me hier afgezet en me 'alleen' gelaten. Het was een hele klus om überhaupt van het bruisende Lelystad naar het idyllische Stavoren te komen. Maar mijn kapitein heeft het voor elkaar gekregen om mij, veilig en wel, helemaal in mijn eentje naar dit schilderachtige dorpje in Zuidwest Friesland te brengen. Gelukkig stond zijn lieftallige Sailor in Stavoren al ongeduldig te wachten om ons te vergezellen (althans, dat was het plan, haha, maar ze kwam een half uur te laat met allerlei excuses over openstaande bruggen, te lang kletsen met haar lieve oom en tante in Lelystad, en nog veel meer...), zodat we in ieder geval met een voltallige bemanning door het smalle sluisje van Stavoren konden varen.

Soepel word ik aan de sluiswal aangemeerd, maar ineens vliegt mijn boeg naar stuurboord, dwars in de sluis. PANIEK! . . . . nee, toch niet. Beheerst, ogenschijnlijk onaangedaan maar van binnen waarschijnlijk kokend van frustratie, drukt de kapitein op het knopje van mijn bakboord-boegschroef, en na wat voelde als een eeuwigheid, kreeg ik het uiteindelijk voor elkaar om mijn boeg daadwerkelijk naar links te bewegen. Waarom is deze sluis zóóó smal, whaaahhhh?

Afijn, het is ons drietjes gelukt om ons ook weer uit die benauwde sluis te wurmen en een halfuur later daadwerkelijk aan te meren aan de, achteraf iets minder schilderachtige kade in Warns. En hier lig ik nu al twee weken. In de eerste week gebeurde er niet veel, terwijl ik stiekem had gehoopt dat de logeerpartij maar een weekje zou duren. Maar goed, het liep even anders.

Eindelijk, daar komt wat reuring in de tent. Ik zie een paar mannen naar me toe lopen, op me klimmen, de kuip in, naar beneden de kajuit in. Huh, ze beginnen aan mijn mast te sleutelen. En nog geen paar uur later is mijn mast vakkundig losgemaakt en ligt ze op de kade. Auwaaaaahhhh. Maar ojee, wat ben ik nu in mijn nopjes. Naast het oorspronkelijke plan van een geheel vernieuwde verstaging heb ik er als bonus ook nog een splinternieuwe rolfok bij gekregen. Iets met onherstelbare roldingen hoorde ik die ene man door de telefoon tegen mijn kapitein zeggen.

Via de windvlagen heb ik inmiddels vernomen dat mijn Crew vandaag naar me toekomt omdat ik vanmiddag om 16.00 uur volledig 'als nieuw' zal worden opgeleverd. Blij!!!! Het voelt alsof ik een nieuwe botenrug heb gekregen en ik nu weer fier en stevig het spiksplinternieuwe grootzeil zal kunnen dragen. Die make-over is me voor het aankomend weekend namelijk ook nog beloofd . . . . het kan niet op. Zoveel houden ze van mij, die Captain en Sailor! Ik kan niet wachten om ze vanmiddag weer te mogen verwelkomen . . . . .

Santai Saja!

Shiva