Het is zaterdag 13 april 2024, en de teller tikt genadeloos af. Nog 382 dagen tot het grote vertrek, en slechts 41 dagen tot het kleine vertrek. Het avontuur lijkt al te zijn begonnen, en geloof me, mijn lichaam voelt het! Van kriebels tot paniekaanvallen, van bevriezing tot uitzinnige opwinding - ik maak het allemaal mee.

Shiva, mijn trouwe metgezel op deze reis, straalt weer van gezelligheid. Volgende week gaan we naar Stavoren voor een upgrade van de verstaging, en ergens in mei krijgt ze een gloednieuw grootzeil die ik al bijna genua noemde , welke serieuze zeiler neemt me uberhaupt serieus met dit soort 'versprekingen'?. Maar hé, wie ben ik eigenlijk om mezelf als een zeiler te beschouwen? Het begon allemaal met een verliefdheid op mijn Captain en een drang om zijn passie voor zeilen te delen.

Twijfels en onzekerheid zijn er zeker, maar hier, zittend achter mijn stokoude MacBook Air die Google Chrome weigert te installeren en waarvan ik mijn eigen wachtwoord niet eens meer weet, voel ik me thuis. Het is een eigenaardige vorm van thuiskomen, maar het is precies hoe ik me wil voelen. Senang, zoals ze dat zouden zeggen.

Op 25 mei beginnen we aan een 'generale repetitie' richting de Zuid-Engelse kust, een gebied dat we deels kennen. Ooit hebben we het zelfs tot het Isle of Wight gered. Deze keer willen we zien hoever we kunnen komen. Twee maanden hebben we om te wennen, te voelen, te ruiken, te proeven, te ervaren. Is dit echt voor ons bedoeld? Een paar jaar leven op een boot, slechts twee vierkante meter voor ons beiden? Een bed waar ik overheen moet klauteren om bij het kleine wc'tje te komen. Een gasfornuis dat werkt op van die ouderwetse blauwe gasflessen, net zoals mijn moeder ze vroeger gebruikte tijdens onze reizen als Indische nomaden.

Maar waarom eigenlijk deze luxe van een eengezinswoning achterlaten? Waarom vraag ik me dat toch steeds af? Keer op keer.Diep van binnen, ergens in mijn hart, brandt er een vlammetje. Hetzelfde vlammetje dat mijn moeder zo gelukkig maakte op die parkeerplaats, met het blauwe gasflesje en de overheerlijke witte bonen in tomatensaus.

Het antwoord op die vraag mag dan nog onduidelijk zijn, maar één ding is zeker: dit avontuur op zee zal een reis vol verrassingen, uitdagingen en hopelijk ook veel witte bonen in tomatensaus worden. En ik kan niet wachten om het te beleven.

Written by the Sailor

Santai saja