Luid geknor in mijn kuip. Vanaf beide banken wel te verstaan. Geen bescheiden knorretjes maar gewoon ongeneerd hard.

Mijn beide maatjes liggen languit bij te komen van een prachtige en ontroerende 90ste verjaardagsparty van 'ons (schoon)pap'. De Captain had er al een bewogen ochtend opzitten als hoofdrolspeler in een promo-filmpje voor mijn thuishaven, de Deko Marina. Een joviale, enigzins popi-jopi, mij onbekende, marketing-meneer spot mijn Captain in zijn spiksplinternieuwe, fluor-gele shirt en vraagt keurig doch dringend om een interview. 'Ja hoor, geen probleem' antwoord mijn kapitein die wel van een praatje houdt. Uit het niets verschijnt daar ineens een jongen met een camera, zowat groter dan hemzelf, op de steiger met in zijn kielzog Marcel de havenmeester die mijn Captain Paul het hemd van het lijf zal vragen. 'Waar zullen we het over gaan hebben?' vraagt de Captain aan Marcel de havenmeester en die antwoord droogjes 'O dat maakt niet uit hoor, het geluid wordt toch niet opgenomen er komt muziek overheen'. Wat? Een interview zonder geluid? Schiet mij maar lek! O nee toch maar liever niet ; )

Maar afijn, het luide geknor in mijn kuip wordt wreed onderbroken door de stem van Chamiel, de andere havenmeester, die mijn maatjes wakker schudt met de vraag 'hebben jullie zin in een wijntje in het restaurant?' Huh, dat doen die havenmeesters nooit, whats goin' on? De slaperige ogen van mijn crew schieten open en zeggen beiden in koor 'ja hoor' geheel niet wetend waar ze eigenlijk ja op zeggen. 'We willen nog een shot opnemen in het restaurant voor het promo-filmpje en we hebben restaurantvulling nodig'. Hmmmmm restaurantvulling? Figurantenrolletjes dus, maar ach, George Clooney en Sandra Bullock zijn vast ook ooit als figurant begonnen : ). Samen met de buurtjes Willem en Liesbeth zie ik mijn maatjes Gusto del Porto (het Italiaanse restaurantje in de haven waar je werkelijk overheerlijk kan eten) binnenlopen . . . . . Ben benieuwd wanneer de premiere van de promo-film uitkomt!

Een fles pinot grigio later en na veel en hartelijk gelach zie ik ze 'thuiskomen' en wordt het plan van morgen besproken. Want ja, het is wel echt zover. De trossen gaan los! Geen verre buitenlandse trip dit keer maar naar zee gaan we zeker, dat heb ik al wel vernomen.

Klokslag 09.00 uur gaan mijn trossen los en mijn boeg wordt richting de Houtribsluizen gedraaid. Yayyy zouden we naar de Marker Wadden gaan? Nope, aan mijn linkerflank zie ik Pampus liggen en aan mijn rechter het Paard van Marken. Mijn boeg buigt naar de Oranjesluizen van Amsterdam af en nog geen 3 uur later lig ik in de zeesluis van IJmuiden. Huh? Waarom lig ik dwars in de sluis en niet comfortabel met mijn zijtje tegen de sluismuur? Door een enorme onderstroom die ik hard tegen mijn kiel voel bonken krijgt mijn Captain mijn kontje niet tegen de sluismuur. PANIEK! O nee toch niet, zelfs mijn Sailor geeft geen krimp, ze blijft rustig, gehoorzaam volgt ze de instructies van de Captain op en een minuutje later lig ik alsnog met mijn zijtje veilig vast.

De sluisdeuren gaan open en de tranen van ontroering rollen over mn boeg . . . de Noordzee lacht me toe! Verwelkomt me met een zonnige glimlach. I am HAPPY! Back@Sea where I belong . . .

Santai Saja!

ps: Ik ontdekte onlangs dat mijn Sailor ook een blog begonnen is: Lieks Krabbels@Sea. Ik ga eens even kijken wat er op dat blog allemaal te beleven valt!