Zeilen is voor mijn crew niet het hoofddoel. Ik ben ‘slechts’ degene die hen van A naar B brengt. Hun mogelijkheid om de wereld op een andere manier te ontdekken dan per auto, fiets, trein, bus of vliegtuig. Want dat zou je toch denken he? Als je graag wilt reizen en de wereld wil ontdekken, waarom doe je dat dan niet met het vliegtuig? Grote afstanden in korte tijd, veel continenten die je in een korte tijd kunt aandoen. Maar nee, het vliegtuig? Dat is het niet voor mijn beide vrienden. Hoog in de lucht zie je niets van de wereld. Je bent ‘ineens’ ergens anders. Je hebt je eigen bedje niet bij je en slaapt alsmaar in ‘andermans’ bedden. Na een week of wat verlangen ze dan toch altijd weer naar hun eigen nestje. Niet dat ze het niet geprobeerd hebben hoor. Ze hebben al aardig wat mooie reizen gemaakt. Van een rondtour door Mexico, een paradijselijke reis door Java en Bali. Amerika niet te vergeten, en nog een keer Indonesie maar toen het eiland Sulawesi erbij. Och ja, en toen nog eens naar Amerika, Californië ontdekken. De combi van vliegen en reizen, dat kennen ze wel.

En dan touren met de auto, lekker cabrio-en. Ook heerlijk! Frankrijk, Italië, Duitsland, Zuid Spanje, och maak me gek, ze hebben ervan genoten. Kapje eraf en de smalste en gevaarlijkste wegen van Europa trotseren. Al jodelend de Romantische Strasse af. De castagnetten achterna en Flamenco’s spotten in Andalusië. Ze doen niets liever, maar dan toch ook hier, altijd weer lonkt dat eigen bedje na een poosje.

Dat reizen, ja daar houden ze wel van. Het avontuur, het ontdekken, de vrijheid, het santai-saja gevoel achterna. Niets hoeven alleen maar mogen. Maar waarom dan die keuze om dit grote avontuur met mij aan te gaan?

Bijna niet uit te leggen maar ik ga een poging wagen. De frisse wind op het dek en door mijn zeilen. Het rustgevende kabbelende water. Het wonder van de wind die ons voortstuwt naar verre horizonten. Het santai saja tempo, plan plan, niet te snel. Midden in de natuur, dicht bij al het zuivere dat de natuur te bieden heeft. Die momenten waarop je de zon onder ziet gaan als een feloranje ploert, lachend omdat ze weer een mooie dag vaarwel zwaait. Dat eigen bedje dat altijd meegaat evenals al die gejutte snuisterijen gevonden tijdens de wandelingetjes en bezoekjes aan de dorpjes en steden die we aandoen. De Crew languit liggend in de kuip terwijl de zeilen hoog gehesen hun werk doen. Mijn stuurautomaat op het doel gericht en dan af en toe even een snelle blik van één van díe twee of ik niet op ramkoers lig met een andere avonturier. Het nooit hoeven nadenken wat je aan moet trekken, zolang het maar comfi en aan te passen is aan de weersomstandigheden. Het is de lifestyle die bij het water hoort. Het kunnen zakken in een bubbel van relaxtheid die mijn Crew en ik hier aan boord de Santai Saja status noemen.

Je zou het ook LEVEN kunnen noemen. Je HART volgen zou ook wel passend zijn. GENIETEN van dat wat zich voordoet en de gehechtheid aan materie volledig achter je laten. Leven met dat wat je hebt om te kunnen kiezen voor ‘het roer om’. Letterlijk en figuurlijk. Niet uit onvrede, niet uit frustratie, niet uit verveling, nee niets van dat alles. Gewoon omdat het LEVEN lonkt en het onbekende haar onweerstaanbare aantrekkingskracht op ons drietjes blijft afvuren . . . .

Santai Saja

Shiva