Ergens in de verte hoor ik muziek . . . . . . mijn mast spitst haar oren om het wat beter te horen. Het lijken de klanken van 'Aanzoek zonder ringen' en de stem van Pascal van Blof is nu duidelijk hoorbaar. Met mijn verrekijker kijk ik, vanuit het puntje hoog in diezelfde mast, wel 150 kilometer ver en ik zie mijn crew! Waaaaatttttt! Ik ben niet uitgenodigd, maar waarschijnlijk omdat mijn rompie niet past op dat leuke binnenwatertje daar aan de rand van Cuijk. Ze weten niet dat mijn oren zo helder horen en mijn ogen zo scherp zien en dat ik van een grote afstand toch bij ze kan zijn. Ze geven elkaar het JA-woord en al mijn withouten-hartjes in de kajuit smelten .

Ik zie mijn 'lovely crew' omringd met hun allerliefste familie en vrienden en ze lachen, en ze pinken een traantje weg, maar ik zie plezier, ik zie liefde, ik zie vriendschap, ik zie blijheid en fun! Good job Crew, good job!

Het loopt al tegen 23.00 uur als ik mijn Captain en zijn Sailor het parkeerterrein van de Deko Marina op zie rijden. Wapperende witte en rose linten aan de spiegels, en de kentekenplaten vervangen door Just Married platen, wat zijn ze grappig! Tollend rolt The Captain de veel te lage SLK uit en Liek grijpt hem bij zijn arm om hem langzaam te begeleiden, de trapjes af naar mij. Een grote stap van de steiger op de rand van mijn kuip. Als dat maar goed gaat . . . . . op goed geluk zet hij de stap en ik 'vang' hem op. Op de automatische piloot vindt hij zijn kooi en nog geen minuut later hoor ik het eerste geronk van een diepe slaap waarin hij als een blok gevallen is.

Het getimmer in zijn hoofd de volgende ochtend, weerhoudt hem er niet van om toch lekker met zijn kersverse Sailor-wife te ontbijten. Weliswaar met toastjes en camenbert omdat er niets anders in de (koel)kastjes te vinden was en na een sterke kop koffie en een lekker bakje thee steken ze hun hoofd naar buiten. Hmmmmm, dat weer valt niet eens tegen, kom op we gaan lekker naar buiten!

'Liek!!!!! Kom eens hier! Kom eens kijken!' 'Er hangen allemaal vlaggetjes in de mast! Hoe komen die daar?' Ze scherpen hun ogen en kijken eens goed . . . . . . huh? Dat lijken wij wel op die vlaggetjes hoor ik ze denken en even later spreken ze het ook vol verbazing hardop uit. 10 wapperende vlaggetjes wapperen vrolijk met de gezichten van mijn Happy Crew en de tekst 'We travel not to escape life, but for life not to escape'.

Een mysterie, ze kijken elkaar aan, Liek met tranen in haar ogen en Paul met grote ogen van verbazing. Wie heeft dit prachtige gebaar naar ons drietjes gemaakt? Ik weet het wel, ik was erbij toen de 'daders' op mij klommen. Ik wist dat deze vlaggetjes met de foto en quote precies het hart zouden raken van Captain Paul and Sailor Liek. En ik weet dat de 'daders' voorlopig nog even anoniem zullen blijven, maar Liek zou Liek niet zijn als ze niet tot het gaatje zou gaan om de 'daders' op te sporen om ze te kunnen bedanken voor precies de juiste woorden op een meer dan juist moment. Toeval bestaat niet!

To be continued . . . . .