Okee, een dagje rust, of misschien wel meerdere dagen rust. Prima hoor, ik vind het helemaal prima. Alhoewel ik het weer zalig vind om op zee te zijn, vooral die nieuwe ervaring van het nachtelijk zeilen vond ik gaaf, heb ik er geen enkel probleem mee om even een dagje of wat rust te nemen. Wat wel jammer is, is dat mijn crew gekozen heeft voor de haven van Dover. Vorig jaar al toen ik hier lag werd er flink getimmerd en gedaan. Blijkbaar wordt er een supersonische, spiksplinternieuwe Seaport Dover gebouwd, maar daardoor lig ik nu wel de hele dag in het lawaai van dat heikanon terwijl mijn bemanning lekker de stad in is voor ‘a cup of tea’.

Maar goed, de weersverwachting is dusdanig slecht (windwaarschuwing windkracht 8/9) dat mijn kapitein ervoor gekozen heeft om de zee voorlopig niet op te gaan. Wat schertst mijn verbazing, bij het ochtendgloren, vanmorgen vroeg al rond zessen, hoor ik de sailor roepen dat ‘die andere Nederlanders’ wel zijn vertrokken. Die hebben het blijkbaar wel aangedurfd zie ik haar bedenkelijk kijken. Binnen dezelfde seconde zie ik haar achter haar laptop kruipen en verschijnen als vanzelf al haar favoriete windguru facts & figures weer op het scherm.

Nog geen halfuur later hoor ik haar de kapitein zn kooi uit gooien en ongelooflijk maar waar, de windwaarschuwing blijkt ingetrokken en naar vrijdag verplaatst te zijn, om 08.00 uur glijd ik de haven van Dover uit. Oostwaarts is het plan. Richting Calais, La Douce France. Mn mast bibbert van de kou want de zon laat zich de eerste uren totaal niet zien en verschuilt zich onder een dik pak grijzige wolken. Maar met de wind lekker achter me heb ik het enorm naar mijn zin en schuif ik moeiteloos door de best wel hoge golven.

Ineens hoor ik gestommel in de kajuit. De kapitein is op zoek naar lapjes stof. Een blauwe, een witte en een rode. Huh? Waar heeft ie die nou weer voor nodig? En dan ook nog op jacht naar naald en draad. Wat gaan we nou krijgen? Terwijl de sailor het roer recht houdt zie ik vanuit mijn masttop een Frans vlaggetje ontstaan . Heeft hij nou echt van zijn gebruikte blauwe onderbroek, een stukje van een witte dweil en een rood poetsdoekje een vlaggetje gemaakt? Het zal toch niet waar zijn . De sailor piest zowat in haar broek van het lachen als ze hem aan het naaien ziet, maar is verrast over het prachtige resultaat. Vlak voordat ik de haven van Dunkerque invaar, na een werkelijk waar zalige overtocht van 45 mijl, wordt het vlaggetje met eer en respect voor de Franse natie mijn mast ingehesen. Je maintiendrai (of zoiets ).

De havenpoorten van Dunkerque begroeten me met een prachtige boog van felgele zonnestralen en ik geloof dat ik mag zeggen dat dit een zeildag met een gouden randje was . . .

To be continued . . .