Omringd met de boeken over de overtochten naar Zuid Engeland en Normandie en de Kanaaleilanden zit ik hier. Waar gaan we morgen naar toe? Dat is de vraag die wij ons de hele dag al stellen. De westenwind, die verrekte westenwind vertikt het om te draaien. Maar wij willen zo graag westwaarts. Wij willen zo graag naar Eastbourne, Brighton en Isle of Wight. Ahum, sterker nog, wij willen daarna ook nog zuidwaarts naar Guernsey als u het nog niet wist .

Na een heerlijk relaxed dagje Ramsgate en een dagje Engels shoppen in Dover, waar we by the way gratis en voor niets getrakteerd werden op een uitgebreide rondleiding door Dover Town Hall door een hilarisch lieve en leuke Doverse dame, willen we weer verder met onze reis.

We hadden met elkaar afgesproken dat de reis moeiteloos moest worden en dat we ons zouden overgeven aan de wind en het weer. Wat een opdracht hebben we onszelf gegeven. Uhhhhh, laat ik het vooral bij mezelf houden, wat een opdracht heb ik mezelf gegeven . Niet te doen! Onuitvoerbaar! Control-freaken als ik kunnen ons niet overgeven. Nou inderdaad, zowel letterlijk als figuurlijk overgeven is voor mij echt niet te doen. Van de drie tochten ben ik er al twee vet zeeziek geweest (en dat ben ik echt werkelijk waar nog nooit geweest) maar ‘overgeven’ ho maar. Pfffff, blijkbaar heb ik nog veel te leren .

Maar goed, daar zit ik dan, in de kajuit met een stapel vaarboeken voor me uitgestald. Ik geef toe, er ligt ook een Engelse chicklit tussen met de titel ‘The Queen of Wishful Thinking’ (voor mn Engels snapt u wel). Paul ligt volledig zorgeloos in de wind en de kou, in zijn korte broek (as always) te dutten in de kuip. Af en toe zo’n slaperig hoofd om de hoek kijkend of alles beneden nog goed gaat.

Het zal toch niet zo zijn dat we morgen oostwaarts gaan in plaats van westwaarts? Frankrijk? Belgie? Huh, maar dat had ik niet besteld! Please kan iemand me helpen? Ik heb een lesje overgave nodig!

Wordt vervolgd . . . ‘wherever the wind will take us’, of ook wel ‘partout ou le vent nous emmenera’.