Een lichte tinteling in mn buik. We gaan naar Lowestoft, een directe oversteek waarbij ook in de nacht gezeild gaat worden. Dit is toch wel weer andere koek. Het zal wat vergen van Shiva en onszelf.

Zonnetje vol in de kuip en een windkracht 4 doet de zeilen bollen en al snel passeren we de laatste boei van IJmuiden. 'Off we go, into the wild', zingt het zachtjes door mijn hoofd. Dat het het woordje wild deze nacht van toepassing zou worden, daar was ik me geen moment van bewust.

Vier uur later met gereefde zeilen passeren we het 20 mile punt. Zon heeft plaats gemaakt voor regen en het mooie windkracht 4 voor een dikke 6. Nog 80 mijlen te gaan, pfff appeltje eitje. We hotsen en klotsen hoog aan de wind nog eens 10 mijl en langzaam begint Liek wat witjes weg te trekken. Nog eens 5 mijl verder komt 'terug naar IJmuiden' op tafel. Ik twijfel geen moment en wil verder. Dat ik de tocht ‘in mijn eentje’ zou moeten gaan leiden was nog geen moment bij me opgekomen. Appeltje eitje zou het worden toch?

10 mijlen verder, Liek raakt volledig uitgeteld door zeeziekte en raakt in een staat van onbedwingbare ellende. 'We moeten terug' zegt ze bleutjes. Mijn uitleg dat het appeltje eitje zou gaan worden blijkt niet het doorslaande succes waar ik op gehoopt had. Bij gratie gods gaan we verder, maar alleen als de, door mij beloofde, afname van de windkracht ook daadwerkelijk gaat plaatsvinden. Dat de goden er nog ff een schepje bovenop doen met windstoten tot windkracht 8 maakt het allemaal niet comfortabeler. Als dan ook nog het beloofde ‘geen onweer’, toch ineens losbarst, is het 'appeltje-eitje' verhaal definitief om zeep geholpen. In een totale staat van apathie merkt Liek er allemaal toch niets meer van.

Wat mij bij blijft zijn de ongeloofelijke hoeveelheid heldere sterren. De dikke scharen algen die bij aanraking met onze boot een groen licht geven door het fluoriserende buiswater, zodat het lijkt of we door een sprookje zeilen en het kielzog wel honderden meters blijft oplichten. Als je dit ziet dan voel je hoe mooi het leven is en ervaar je hoe bijzonder onze aarde is.

Tweeëntwintig uur na vertrek uit IJmuiden leggen we aan in Lowestoft. Totaal moe en uitgeput slaapwandel ik van de douche naar onze kooi en val meteen in een diepe coma. Vier uur later word ik gewekt door gerommel van pannen in de kombuis. Lachend en vrolijk, als tweeëntwintig uur daarvoor, staat ze met een brede grijns te vertellen dat ik moet opschieten, want na zo’n tweeëntwintig uur niet eten is het toch echt wel tijd voor een uitgebreide Engelse brunch met eggs en sausages.

Vierentwintig uur geleden zat ik nog stilletjes in een hoekje op de teakhouten bank van de kuip. Stilletjes en onbeweeglijk. Adem in, adem uit, volg ik het advies op dat ik altijd geef als iemand anders in paniek of in de stress is geschoten.

We zijn met prachtig weer vertrokken vanuit IJmuiden, mooi windje in de zeilen. 100 mijl voor de boeg, Twintig uren te gaan. Tuurlijk vond ik het een beetje spannend, maar ach dit moeten we toch kunnen zeg, duhhhhh. Ik loop de eerste wacht tot 12 uur s’ middags en hoeveel fijner kan dat nog als het zicht supergoed is, de lucht hemelsblauw gekleurd is en we in ‘flottielje’ met nog drie schepen aan onze zij de koers richting Engeland intikken in ons supersonische navigatiesysteem?

Om 11 uur geeft de kapitein mij de opdracht om beneden in de kajuit de coordinaten van onze positie in het logboek te noteren en deze coordinaten vervolgens op de papieren waterkaart in te tekenen. Wooowwww net echt! Hmmm, op het moment dat ik ga zitten en de pen in de hand neem voel ik mn maag een beetje draaien, maar kom op, dat gaat wel weer over, dacht ik toen nog. Aan het einde van mijn shift herhaal ik dit noodzakelijke administratieve klusje nogmaals. Hmmmmm, weer dat draaiierige gevoel in mijn hoofd en mijn maag. Snel naar buiten dan maar en lekker genieten van mijn drie uurtjes ‘off’.

Ik settel me in mijn favoriete lage-kant-hoekje. Ff een dutje doen hoor na mijn moeiteloze wacht. Hmmmm, weer dat draaiierige gevoel in mijn maag. Een visioen van mezelf als kind van 10 komt op mijn netvlies. Samen met mijn ouders was ik op vakantie in Spanje (waar we overigens ieder jaar naar toe gingen zoals een goed Indisch gezin betaamt hahaha). Mijn vader was dol op van die kronkelige bergweggetjes met tig haarspeldbochten waardoor we dan uiteindelijk op een prachtige plek uitkwamen waar ik als kind nog totaal geen oog voor had. Een aantal keren moest tijdens zo’n kronkelrit de auto stilgezet worden omdat ik het echt niet meer hield. Wagenziek, iedere keer weer.

En precies dat vreselijke wagenziek gevoel, dat voel ik nu weer. Niet een beetje, niet redelijk, niet gewoon, maar heeeeeeeeeel erg wagenziek. En natuurlijk heet dat op een boot geen wagenziekte, maar ik kan je vertellen, het voelt exact hetzelfde!

‘Ik wil terug!’ ‘Ik wil van die boot af!’ ‘Kom we draaien om, terug naar IJmuiden!’ ‘Ik wil nooit meer op een boot!’ ‘Ik wil de nacht niet op zee doorbrengen!’ ‘Ik wil geen lange tochten meer maken!’ ‘En als je nu die sigaar opsteekt die je van plan bent uit je jaszak te halen dan sla ik je voor je bek!’

Afijn, als dat alles was wat er tijdens deze oversteek gebeurde, misschien was het dan nog wel meegevallen. Halverwege de tocht zie ik een gitzwarte lucht recht voor me. Alweer een deja-vu die mijn netvlies bereikt. Ooit in Griekenland, toen we onbevangen en naief als kleine kinderen op een dag, zonder de weersverwachting goed te bekijken, midden op zee precies zo’n zelfde lucht tegemoet zeilden. Toen kreeg ik nog een ingeving dat we de blauwe plekken in de lucht moesten volgen ;), maar dit keer was er geen blauw spotje te bekennen. Bhaffff windstoot kracht 30 (windkracht 7). Klatssss we worden met een flinke dreun naar rechts geduwd. Dikke druppels uit die gitzwarte lucht. Gelukkig heeft mijn kapitein geanticipeerd op die doodsbedreigende lucht en zeilen we inmiddels zonder fok en flink gereefd grootzeil. Ach tuurlijk, lekkere weerlichten van het onweer kunnen er ook nog wel bij. Ik ben immers totaal niet bang voor onweer toch? En al helemaal niet op open zee waar ik 360 graden rond ons heen niets anders zie dan water water en nog eens water. En waar zijn die flottielje vrienden van ons gebleven. In het niets opgegaan ofzo?

‘Naar bed jij’ word ik middenin de nacht door de kapitein gesommeerd. ‘Slapen jij! En wel nu!’

Vier uur later word ik wakker. Het is alweer licht en ik voel me kiplekker. ‘Huh? Waar zijn we?’ ‘ vraag ik slaapdronken. 'Ach lieverd, ga jij je maar klaar maken. Over een uurtje varen we de haven van Lowestoft in :)’.

Written by the Captain & his seasick Sailor