Iedere keer weer word ik er blij van. Dat moment dat die sluisdeuren opengaan en ik voor me niets anders zie dan zee, zee en nog eens zee. Voor de tweede keer dit jaar legt mijn crew mij behendig met mn kontje achteruit in de grote comfortabele box van Seaport IJmuiden. Dat invaren in deze haven is wel eens anders geweest haha, maar daar zal ik nu maar niet verder over uitwijden.

Ik merk dat mijn twee trouwe crewmembers een beetje gespannen zijn. De iPads liggen aan de opladers en ook de telefoons krijgen de nodige energie geserveerd. Er wordt druk geschreven terwijl ik ze zie zitten in de kuip. De een met een boek over vaaraanwijzingen op schoot, de ander met de een van de, inmiddels opgeladen mobiele telefoons in de hand waarop allemaal windrichtingen, windkrachten en weersvoorspellingen te zien zijn. Met hoge stemmen van opwinding hoor ik ze met elkaar praten. ‘Zullen we het doen?’ ‘Als we het nu niet doen dan doen we het nooit.’ ‘Durf jij het?’vraagt de een wat onzeker. ‘Ikke wel!’ antwoord de ander stoer.

En dan ineens zie ik mijn trouwe vrienden breeduit lachen en elkaar een high five geven. Ze gaan het doen! Ze gaan het daadwerkelijk doen! Na 7 jaar gaan ze het eindelijk durven.

Ik hoor ze praten over ‘het plan’ voor morgen. Om 09.30 uur staat het vertrek gepland richting de tanksteiger om mijn dieseltank nog even af te vullen. En daarna zal de koers recht westwaarts met de wind vanuit het zuid-zuidwesten gezet worden. Op naar Lowestoft, zo mag ik geloven. 103 mijl voor de letterlijke en figuurlijke boeg. Het wachtloopschema wordt doorgesproken en de taken worden verdeeld. Afspraken worden gemaakt over het aangelijnd zitten aan de lifelines vanaf schemer. Reddingsvesten om en zeilpakken aan vanaf het moment dat de avond begint te vallen. Grootzeil gereefd ongeacht de windkracht in de nacht. Ze gaan voor safe and sound, die verstandige dappere dodo’s.

Het lijkt mij fantastisch wat we gaan doen. Ik heb er ongelooflijk veel zin in. En ik weet al dat het een gave overtocht zal worden. Dit wat we morgen gaan doen, hiervoor ben ik in 1990 gebouwd. Dit is de plek waar ik thuis hoor. Hier op zee, in het zoute water met mijn zeilen fier gehesen. En ik weet dat we het samen kunnen, no doubt about it!

Let’s sail away together . . . and make another dream come true.

To be continued . . .