Tuuteduuh, tuuteduuduuduuduuuuuh . . . 05.30 uur. Ik hoor het vrolijke deuntje dat als wake-up call is ingesteld in de cosy kleine bedstee van mijn achteronder afgaan. 05.30 uur? Dat is normaliter geen tijdstip waarop mijn 2 bemanningsleden op hun allerfrist zijn maar alla het zal wel goed zijn. Ik hoor wat gerommel vanuit het achteronder. Ja echt, het gaat toch echt gebeuren. We gaan er vandaag blijkbaar een vroegertje van maken.

06.00 uur, de trossen gaan los. Eenmaal op zee begrijp ik ineens het vroege uur. Het tij staat gunstig en we hebben de stroom volop mee. Met 7 knopen suis ik bij de kustlijn van Dover vandaan. Mijn neus wordt westwaarts gegooid en het waypoint op mijn spiksplinternieuwe plotter (lees TomTom) wordt op Eastbourne geprikt. 45 miles to go . . .

Alweer een heerlijk zomerse dag aan de Engelse zuidoost-kust. Alweer die zalig zonnige warmte op mijn glanzend wit geboende huid (lang leve the Captain!). Mijn zeilen hebben ‘a lazy day’ vandaag, mijn motor daarentegen wordt op vol gas gezet. De wind heeft, net als gisteren, een dagje vrij gevraagd. Zacht brommend zoemt mijn motor mij door het fluwelen diepdonkerblauwe water. En ineens, in de verte, wat zie ik daar?

Nee toch, het zal toch niet waar zijn. Het zal toch niet werkelijk waar zijn! Maar ja hoor, ik sper mijn ogen wijd open, ik schud de neus van mijn boeg nog eens en ja hoor, het is echt waar. Een hele school bruinvissen zwemt vrolijk met me mee. Hun zwarte ruggetjes steeds weer springend te zien boven het zachte water. Sommigen van hen komen me zelfs van heel dichtbij bekijken. Overal zie ik ze ineens, naast me, voor me, achter me. Als een grote vriend zwem ik blij ontroerd met ze mee. Wat een plezier, wat een genot om even deel uit te mogen maken van deze grappige school mini-dolfijntjes die eigenlijk geen zusjes zijn van de dolfijnen maar van de tandwalvissen (leest mijn sailor de volgende dag op Wikipedia, duhhh lekker belangrijk).

De kustlijn glijd aan ons voorbij en langzaam zie ik in de verte een soort van moderne stad opdoemen. Een soort van Benidorm aan de Engelse zuidkust. Eastbourne is in zicht. Via de kleine zeesluis vaar ik de mega-super-groter-dan-grote jachthaven van Eastbourne binnen. Een uit de zee gestampt vakantiepark voor jong en oud. Oeps ik moet er even aan wennen, aan het geweld van deze vakantievierende menigte. Ik geef me gewillig over aan de felschijnende zon, de tropische warmte en laat de sfeer van midzomer-vakantie gewoon maar even vol over me heen rollen . . .

To be continued . . .