5 jaar geleden, ergens in april, stapte ik voor het eerst van mijn leven op een zeilboot. De Brigantijn wel te verstaan. De Brigantijn, de trots van mijn nieuwe liefde Paul. Om hem echt voor me te winnen had ik eigenlijk direct wel door dat ik zeilen leuk moest gaan vinden. ‘Dus Liek’ , zei ik tegen mezelf, ‘let’s go sailing’.

In dat jaar, 2007, is mijn opleiding tot dekmatroos begonnen. Maar dekmatroos word je niet zomaar. Begonnen als trainee junior dekzwabber. Het eerste en enige dat ik in dat eerste zeilseizoen mocht doen was die ‘ballonnen’ over de reling hangen zodat we geen schade aan de boot zouden krijgen bij het aanleggen. Verder moest ik vooral ‘niets’ doen.

Het jaar erop werd mijn training uitgebreid met het helpen bij het aanleggen in sluizen, nog steeds niet mijn favouriete onderdeel van het botenleven. Ook het sturen kwam er in dat jaar bij, nou ja sturen, ik mocht alleen op de rechte stukken de helmstok vasthouden haha. Denk dat ik in dat seizoen ‘trainee’ wel voor mijn functie mocht schrappen.

Sinds een jaar of twee ben ik bevorderd tot dekmatroos. Best tof! Ik denk dat ik die promotie toen verdiend heb in Griekenland toen ik tijdens zwaar weer ergens tussen twee Cyclade-eilandjes, de Micky (onze huurtuut) feiloos naar de haven heb geloodst.

En nu, 5 jaar later, mag ik mezelf volwaardig dekmatroos noemen. Ik kan inmiddels knopen leggen, helpen bij het aanleggen, roeren, overstag gaan, wachtlopen . . .

Alhoewel dat laatste nog niet echt in m’n systeem zit ingebakken. Wachtlopen met een stuurautomaat op een rustig stuk zee is namelijk niet zo heel inspannend. Zo slaapverwekkend eerlijk gezegd, dat ik, als ik dan weer aan de beurt ben voor de wacht, er van pure armoe maar een boek bij pak, uhhhh ik bedoel mijn spiksplinternieuwe e-reader bij pak. 10 minuutjes lezen, en weer even opkijken om te zien wat er om ons heen gebeurt. 10 minuutjes lezen, afijn dat zou het ritme moeten zijn. . . . Maar als je dan een boek aan het lezen bent waar je aandacht volledig door wordt opgeslokt dan lijken 10 minuten ineens als een minuut te voelen. Oeps, sorry had dat vissersbootje, dat vrachtschip en die 3 zeilboten ff nie gezien. Terechte tirade van de kapitein!

Maar mijn leven als dekmatroos bevalt me wonderwel heel erg goed. Ik heb nu nog twee weken de tijd om mijn wachtloopblunder goed te maken bij de kapitein. Ik ga mijn uiterste best doen om te laten zien dat ik een waardig dekmatroos van de Shiva ben. I promiss!

Written by the Sailor of the Shiva