Daar zitten we dan, lekker in de warme kajuit, nadat we zo’n twee uurtjes geleden ouderwets door- en doornat zijn geregend. . . .

Het vertrek uit Hindeloopen was lang zo miezerig en triest niet als dat de Nederlandse weermannen hadden voorspeld. Nou waren wij het er toch al met elkaar over eens dat we, na twee weken Nederlands zomerweer ervaring, geen enkel vertrouwen meer hadden in onze Helga’s, Pietje’s, Peter’s en al die andere knappe koppen die de hooggeschoolde meteo-opleiding hebben gevolgd. Wordt er voorspeld dat het gaat regenen. . . gaat bij ons de zon schijnen. Wordt er gezegd dat het koud en fris gaat worden, liggen wij in onze bikini’s en zwembroeken in onze hangmat te grillen. Wordt er gezegd dat het hard gaat waaien, kunnen wij gewoon de zeilen hijsen bij een superlekkere windkracht 4. Afijn, we vertrouwen alleen nog op onze eigen zintuigen en geloven pas wat het weer wordt als we het met eigen ogen hebben gezien en met onze eigen zintuigen hebben gevoeld.

Maar helaas, vandaag had de buienradar het wel goed, tenminste dat ene mega-knaller-buitje kwam exact op het moment dat het voorspeld was en bleef ook net zo lang als dat ze verwacht hadden. Maar goed, wij vertrokken met een lekker zonnetje, op een geleende fiets die we bij het havenkantoor gescoord hadden. Heerlijk op zo’n oude oma-fiets. We hadden voor de zekerheid maar wel onze fleeces aangetrokken maar het weer zag er veelbelovend uit.

Aangekomen in het dorpje Den Oever, waar overigens de tijd vanaf 1935 heeft stilgestaan, een piepklein terrasje gevonden waar we effe lekker konden uitpuffen na die ongelooflijk zware fietstocht van wel 2,5 kilometer wind mee. . . .

Je gelooft het of niet, maar het door Paul bestelde biertje werd door de serveester zeer vakkundig aan de overkant bij het buurcafe gehaald. Dat het nog bestaat!

Oeps, drupkes, hmmmm jammer, gaan we maar even binnen zitten. Nog niet binnen aangekomen of de hemel haalt ongenadig uit, met water, flitsen, geluid, alles wat ze in zich had kwam eruit, en alles tegelijkertijd. Volgens de buienradar zou deze bui zeker nog tot een uur of zes duren. Ahum, op het moment dat we dat zagen was het half vijf. Oeps nog 1,5 uur aan een biertje en een kupske thee (meer cashgeld hadden we nl niet bij ons en in dit lieve durpske geen geldautomaat te vinden natuurlijk). Dat wordt wel heftig. Om vijf uur lijkt het minder hard te gaan regenen (volgens Paul, maar mensen die hem langer kennen weten inmiddels dat je alles wat hij je vertelt enigzins met een korrel zout moet nemen). Ook dit keer was die korrel zout nodig want de hemel had de kraan nog op volle kracht aanstaan. Toch maar op die prachtige oma-fietsen gestapt. Gelijk een doorweekte natte kont natuurlijk van dat immense natte zadel. 2,5 kilometer met dikke droppels op onze koppen terug naar de haven. Ik hoef niet te vertellen hoe we eruit zagen toen we onze boot opstapten. . . . . heerlijk zo’n Hollandse zomerbui!