Back in Amsterdam!

De sluizen openen zich voor me . . .

Mijn fiere Nederlandse vlag wappert al zwaaiend nog even achterom. Dag Noordzee, Dag zeemeeuwen, Dag zeehondjes. Dag allemaal.

Mijn boeg buigt moeiteloos naar achterste plekje aan de stuurboord-wal van de 'kleine-schepen-sluis' van IJmuiden.

De zon breekt gelukkig weer door het lichtgrijze wolkendek, waar een fris koutje doorheen sijpelde aan de zoute kant van de sluis. Alsof het zoete water weer blij is om me te zien. Zelf heb een wat zwaarder gemoed. In de kuip is het maar stilletjes. Mijn Captain leest wat en staart wat voor zich uit. Mijn Sailor heeft het dekentje, dat ze een uurtje geleden nog koninklijk over zich heen had gedrapeerd, van zich afgeslagen, en schrijft wat in haar Agatha Christie notebook. Er wordt geen Hitster gespeeld, er klinken geen gouwe ouwe hits door de kuip. Ik hoor geen gekwebbel over wat ze vanavond willen eten, of enthousiaste verhalen over de plekjes waar ze nog naar toe willen. Ik hoor geen lachsalvo's, geen 'meezingers'. Het is stil in de kuip.

Alsof ze me aanvoelen. . . . de zonnebrillen gaan op. T-shirts worden vervangen door luchtiger kledij, en de mondhoeken van mijn Crew-members krullen zich weer wat omhoog. De lucht voor me vertoont steeds meer blauwe plekken. Het lichtgrijze wolkendek maakt plaats voor de witte schapenwolkjes die zo typerend zijn voor de Hollandse zomers. Daar wordt zelfs de fles zonnebrandspray tevoorschijn getoverd. De temperatuur stijgt naarmate onze rit op het Noordzeekanaal vordert.

De havenmeester van Marina Amsterdam hoor ik 'November 7' antwoorden, op de vraag van Sailor Liekie of er vanavond nog een overnachtingsplekkie voor ons is. Gelukkig zijn we van harte welkom! Om 16.30 uur liggen mijn lijnen vast, een halfuurtje later is er rust aan boord. Mijn Crew is voor een laatste boodschappen-keertje van boord gegaan. Nu maar hopen dat ze op tijd terug zijn, want om 19.00 uur heeft Loetje de Steak Bali en het Patatje Rendang (van jackfruit) op tafel staan.

Wat was het fijn om op reis te zijn zo samen! Dit smaakt naar meer! Natuurlijk smaakt dit naar meer . . . . Maar ik geloof dat ik nog even geduld moet hebben. Volgend jaar mei staat mij een nog veel groter avontuur te wachten, zo heb ik vernomen via de verwarmingsbuizen (hahaha, die heb ik niet eens). Ik wacht het geduldig af en besluit nog even heerlijk te genieten van de laatste zonnige en zomerse dagen op het Markermeer . . .

Let's Santai Saja . . .

Be happy!

Shiva

Water, wind en nog eens water . . . .

De lucht is grijs, dikke druppels vallen gestaag op mijn dek . Langs mijn mast valt zo her en der weer wat water naar beneden in de cosy kajuit van mijn Crew. Mijn kapitein kijkt niet blij. Hij baalt dat zijn ingenieuze ‘tape-oplossing’ niet afdoende is om het lek te dichten. We zullen zo zijn hersens wel weer horen kraken.

Het is fris ook, niks niet zomers. Zelfs ik ben een beetje teleurgesteld in de temperatuur van deze zomer tot nu toe. Ik had het wel leuk gevonden om mijn Sailor weer in haar hangmatje te zien hangen, bungelend tussen mijn giek en de verstaging van mijn mast. Maar tot op heden heb ik haar meer in een lange broek zien lopen dan in haar zomerse outfitje. De Captain trekt zich van het weer om de dooie dood niets aan. Die zie ik, weer of geen weer, altijd in zijn korte broek en t-shirt lopen. Menig Engelsman kijkt hem regelmatig meelevend aan omdat ze het zo zielig voor hem vinden dat hij blijkbaar geen andere kleren bij zich heeft .

Binnen aan tafel wordt er alweer druk overlegd. Vrijdag 19 juli, vandaag precies over 2 weken willen we met zn drietjes weer in Lelystad zijn. Hemeltje, de weken zijn omgevlogen. En ja, dan zullen de weer- en windapps er nu toch wel weer bijgehaald moeten worden willen we die ‘deadline’ gaan halen. Vooral gezien de weersvooruitzichten voor de aankomende week die er niet al te best uit zien qua regen en temperatuur. Vanaf zondag lijkt de windkracht ons in ieder geval mee te zitten, dus daar wil mijn Crew gebruik van gaan maken. De zeilpakken zullen uit de krochten van de kledingkast opgeduikeld moeten worden, want ze zullen het nodig hebben, die twee . . . .

Hier in Yarmouth is het heerlijk liggen. Met mijn zijtje aan de steiger en naast me nog 3 zeilboten die ook een weervenster afwachten om vanuit Yarmouth verder te kunnen gaan. Allemaal met een andere bestemming, maar allemaal worstelend met de wind- en weersomstandigheden. Alhoewel, boot 1 en 2 lijken zich niets van windkracht 5 en 6 aan te trekken en van de regen zijn ze al helemaal niet bang, ze zijn alweer vertrokken (vaak ben je te bang zouden de Achterhoekers weer tegen mijn Crew zeggen ).

Afijn nog 2 volle weken samenzijn met mijn vrienden. Ik ga ervan genieten en zal ervoor zorgen dat ze, ondanks het weer, zich veilig zullen voelen als ik ze vanaf zondag iedere dag een stukje verder huiswaarts zal brengen.

En ik kan al wel voorspellen hoe deze, zeer regenachtige, buitengewoon winderige en megagrijze dag eruit gaat zien . . . . iPadje gaat aan, Netflix wordt opgestart, filmpjes kijken en vanavond dan maar 2 voetbalwedstrijden kijken om erachter te komen tegen welk land Nederland het in de halve finale moet gaan opnemen. Want hee, dat Nederland morgenavond gaat winnen . . . dat voelt mijn anker al aan haar ketting

Santai Saja, make friends with the rain

Shiva

Een week vol belevenissen . . . .

Nooit eerder heb ik mijn Crew zo snel van mij af zien springen!   Nog nooit! Na 48 uur eindelijk weer vasteland onder hun voeten . . .  

Wat heb ik genoten de afgelopen week! En wat heb ik gelachen  , soms kneiterhard zonder gene en soms heel stiekempjes in mijn vuistje. Gelukkig hoorde ik mijn twee, inmiddels tot zeezwervers gedoopte, vrienden ook onbedaarlijk en aanstekelijk lachen. Meestal wel een dagje later dan dat ik zoveel lol om ze had maar dat we geschaterd hebben, dat is een feit.

Voor het eerst in mijn botenleven heb ik aan een mooring gehangen. Ach daar in Dittisham, waar ik, als hooggeëerde gast, recht tegenover het vakantiehuis van Agatha Christie lag, daar ging het aardig smooth. Appeltje eitje hoorde ik die twee vol bravour zeggen  . Ik vond het heerlijk hoor, zo dobberend met niemand naast me, voor me of achter me. Het uitzicht daar op de Dart River was subliem. Zelfs in de mist zag ik de groene contouren van de bebossing en de lichte rimpelingen in het donkere water. En wat een zalige rust hing hier. De Sailor en Captain waren alsmaar op pad. Mijn kleine vriendje Sami Mawon werd uit het vooronder getakeld en met wat zucht- en pufwerk door Captain Paul opgepompt. 

En dat was het begin van het kolderieke toneelspel dat ik, een paar dagen later nog eens, mocht aanschouwen. Het geklauter en gestuntel om in en uit mijn vriendje Sami te komen was ronduit hilarisch om naar te te kijken. 'Neeeeeee, niet afzetten! dan lig je in het water!'   roept de Captain naar mijn Sailor terwijl hij met zijn ogen rolt van ongeloof. 'Hoe dan wel?' hoor ik Sailor Liekie zachtjes piepen. Maar gelukkig, ze hebben het gered en eventjes later zag ik ze met hun buitenboordmotortje zachtjes pruttelend richting de kade van het pieperdepiepkleine dorpje Dtiitsham varen. 

'Time to go', hoor ik mijn vrienden tegen elkaar zeggen. Mijn boeg wordt richting Salcombe gezet. Het meest zuidwestelijke plekje waar ik deze reis naar toe zal gaan. Wat is dit? denk ik bij mezelf. Het lijkt hier wel de Costa de Sol! Jetski's, speedboten en megagrote motorjachten   scheren langs me heen en kijken me aan alsof ik een of andere langzame bejaarde slak   ben met de handrem erop (toegegeven, deze uitspraak heb ik niet van mezelf, het was een legendarische uitspraak van papa Ruud). Mijn Crew vindt een mooring tegenover een ministrandje en ook hier wordt het oppikken van de mooring zonder al te veel problemen door de Captain uitgevoerd. Een heerlijk zonnetje op mijn mast, en ook mijn Crew geniet van de warmte en de zon   en ik zie ze, met vriendje Sami, meerdere keren naar de wal varen en zelfs een avondje naar het piepkleine, maar o zo schattige strandje tegenover me. Volgens mij genieten ze er aardig op los.

Helaas, het is tijd om de terugtocht aan te vangen. Maar gelukkig is het plan dat we niet dezelfde plekken gaan aandoen als de heenweg. Ik hou wel van nieuwe plekjes waar ik nog nooit geweest ben. En zo werd er koers gezet naar Portland. Wat een bijzondere tocht was dat,   de dolfijnen zwommen en dartelden de hele dag om me heen. Wat was dat bijzonder zeg! Nadat ik weer heerlijk met mijn zijtje aan een steiger van de enorme jachthaven van Portland heb gelegen, wat overigens helemaal fijn was hoor, wordt mijn motor weer gestart en begrijp ik dat het tijd is om weer verder oostwaarts te trekken. 

Swanage Bay is de eerste optie die door mijn Crew wordt onderzocht. Ze hadden vele tips van andere boteneigenaren gekregen over mooringen in het natuurgebied van Studland (waar Swanage Bay onderdeel van uitmaakt). Een prachtige dag, zonnig en warm. Tjokvol die baai! Ik laveer door de al aangelijnde boten heen, en mijn kiel ziet de bodem steeds helderder onder zich. Oeiiiii   , als ik maar niet vastloop denk ik bezorgd bij mezelf. Gelukkig, er wordt besloten naar de volgende baai te gaan, maar ik zie het natuurlijk al van ver, bomvol!!!! Gelukkig ziet mijn Crew het ook op tijd en wordt er besloten naar het natuurgebied vlakbij Poole te gaan. En daar is het cabaret echt begonnen   (ook hier geef ik weer toe, deze uitspraak is niet van mezelf maar van Mea's liefje Hemmie). Ik had gewoon pijn in mijn romp van het lachen  . Mijn kiel pieste in haar broek. Ik hoorde mijn Sailor alleen maar gillen van angst en vragen wat ze nou toch moest doen. 'Wat moet ik doen, wat moet ik doen?' 'Niks, niks, niks!' antwoordde de Captain alsmaar. Een pickhaak lichter en met een Captain die zijn spierballen in vol ornaat heeft kunnen laten zien, is het hen toch weer gelukt om mij aan de mooring te hangen. Poehhh, dat was een hele hilarische vertoning en gelukkig kon mijn Crew er de volgende dag zelf ook hartelijk om lachen, ik zag de tranen zelfs over hun wangen biggelen  .

En vandaag dan op naar The Isle of Wight. Ooit, jaren geleden ben ik er ook al eens met mijn vrienden geweest. Wat was het toen leuk daar in dat haventje van Yarmouth. En dat is precies waar mijn boeg op gericht staat. Een grijze wolkenlucht boven me, een fris briesje in de kuip, mijn motor aan, en zo hobbelen we over Dolpins Sand en langs Dolphins Bank    richting Yarmouth Harbour. Het marifoonkanaal 68 wordt gezocht en mijn Sailor roept, inmiddels al aardig volleerd, de harbourmaster van de haven op. Jaaaaaa! Hij heeft plek voor 3-5 nachten, en ik vaar met een grote glimlach    de havenmonding in en wordt, zoals inmiddels vanzelfsprekend, soepeltjes in de aan mij toegewezen 'berth' in. Wat fijn om terug te zijn  !

Santai Saja

Shiva

Mysterieuze zaken in Dartmouth . . .

Nietsvermoedend nog, genieten wij van ons laatste avondje in Dartmouth. We voelen ons senang en we zijn klaar voor een paar nachtjes ‘mooringen’. Zelfs ons enige plantje (basilicumplantje) aan boord, welonderhouden door de Captain, want aan mij moet je plantjes nooit en te nimmer toevertrouwen, ze zullen geen lang leven beschoren zijn🙈, heeft het naar haar zin.

Natuurlijk hadden we al wel regelmatig de stoomtrein 🚞 gehoord, met zijn luide gefluit iedere keer als hij van het pittoreske stationnetje naast onze haven vertrok, maar dat het zo’n mysterieuze wendig zou nemen. Nee, dat hadden we nooit nooit nooit kunnen bedenken . . . .

Na een heerlijk lange nachtrust worden we allebei uitgeslapen wakker. We hebben zin in de dag! He jammer, dikke mistwolken om ons heen, maar het mag de pret niet drukken. We zijn ons bedje nog niet uit of ‘nok nok nok’ horen we op ons dek. Er stapt iemand aan boord, huhhhhh? 😳Wie is dat?

Een klein, streng uitziend mannetje met zo’n rond wijs brilletje 🥸 en een inmense zwarte snor kijkt ons streng aan. Och hemel, wat hebben we gedaan? Hij stelt zich, met een frans accent, voor als inspecteur Poirot. Onze monden zijn nog niet eens dichtgevallen van de verbazing of er stapt nog iemand bij ons aan dek. Een oudere dame 🧑🏻‍🚒 met een korte bos grijze krullen en een parmantig hoedje voegt zich bij de strenge snorremans. Zij stelt zich voor als Miss Marple.

What the hell are they doing here? Denken wij al in het Engels, want ja hee, 2 weken Engeland en dan is ons Nederlands al ver weggezakt ofcourse. Maar goed, monsieur Poirot en miss Marple zijn uiterst serieus en vertellen ons wat er vannacht op het kleine stationnetje van Dartmouth is gebeurd . . . . . . . een MOORD🧐. En zij beiden hebben zich opgeworpen om deze moord tot op de bodem uit te zoeken. Dus ja, we zijn de sjaak! Ook wij moeten ons overgeven aan het pittige verhoor dat ze ons afnemen. Ik zet a cup of tea voor ze en we nestelen ons in de salon, buiten is het nog steeds mistig en fris, moordweer zullen we maar zeggen.

Mij wordt gevraagd of ik gistermiddag of gisteravond nog iets verdachts had gezien in de buurt van het stationnetje. En ja, eerlijk gezegd had ik dat wel. Terwijl ik stond te wachten om de spoorwegovergang over te steken om richting het gebouwtje, waar de wasmachines staan om de was te doen, zag ik in de stoomtrein, die er overigens prachtig uitzag (door de treinraampjes zag ik dat de tafeltjes in de trein gedekt waren voor een zeer sjiek diner), een man en een vrouw hun hoofden schichtig uit het treinraampje kijken. Toen ze in de gaten hadden dat ik ze gezien had schoten ze naar binnen en vlogen hun hoofden weer naar binnen. Een jonge, blonde, charmante vrouw met een champagnekleurig jurkje en een paarlen ketting om haar nek en een uiterst gedistingeerde, lichtgrijzende man (hij leek verdomd veel op George Clooney) gekleed in een smoking. Het leek wel of ze iets in hun schild voerden, maar ja, wist ik veel, ik stond gewoon te wachten met mn tas vol was . . . .🤷🏻‍♀️

Miss Marple en inspecteur Poirot wisselden een korte, maar betekenisvolle blik en nog geen minuut later, nadat ze ons hartelijk bedankt hadden voor onze informatie, vertrokken ze met haastige spoed richting het stationnetje. Al wegrennend bedankten ze ons nogmaals omdat we ze het laatste stukje van de puzzel hadden gegeven . . . . .🙏

We besluiten, mist of geen mist, na dit mysterieuze intermezzo, toch maar te vertrekken richting Dittisham, een eindje landinwaarts de River Dart op. Vlak voordat we de bocht in varen waar we aan zullen meren aan onze eerste mooring, zien we aan de rechterhand een oud vervallen wit huis The Greenway House, eenzaam tussen de donkergroene bomen. Hmmmm, hadden we daar niet iets over gelezen in de boekjes over Dartmouth?

Didn’t Agatha Christie live here . . . .?😉

Written by Shiva's Crew

Op naar Dartmouth . . .

Wat een reis maak ik, samen met mijn Captain en Sailor! De natuur waar ik doorheen mag varen is adembenemend mooi. Nog nooit ben ik zover gekomen met mijn crew, en ik geniet met volle teugen van elke tocht die we maken.

Al eerder had ik van mijn mede-zeilboten gehoord dat het echt prachtig wordt vanaf The Isle of Wight. Wanneer onze bemanningen aan wal gaan en wij als boten-community even het rijk alleen hebben, kletsen we onderling wat af. De ene boot heeft nog sterkere verhalen dan de ander. Zelf was ik nog nooit verder gekomen dan Isle of Wight, dus ik hield me altijd maar een beetje op de achtergrond in die gezellige chats.

Maar nu, ja nu kan ik eindelijk meepraten! Ook ik heb nu mogen ervaren hoe het is om langs de zuidkust van Engeland te zeilen en al het moois te zien. En ze hadden gelijk, hoor! Vanaf Isle of Wight wordt het alleen maar mooier. Die kustlijn met haar prachtige rotspartijen, goudgele strandjes en groen glooiende heuvels... Ik kijk werkelijk mijn ogen uit. En dan die stadjes in de mondingen van de rivieren: idyllisch, werkelijk waar!

Gisteren stond ik echt met 'mijn boeg vol tanden'. Ik voer de monding van de River Dart in en wauwww... Het was alsof ik een ansichtkaart binnenvoer. Natuurlijk doet het zonnetje ook echt wel haar werk, maar het uitzicht is adembenemend (zie foto's, want ik weet echt niet hoe ik in woorden uit moet leggen wat mijn boegogen zagen).

Mijn vrienden voelen precies hetzelfde, dat zie ik in hun ogen. In die van de sailor zie ik zelfs tranen van ongeloof en verwondering. Wat een prachtige bestemming hebben we bereikt, precies vier weken na vertrek. En wat heerlijk dat we pas op de helft zijn en nog eens vier weken mogen doorgenieten!

Santai Saja

Shiva

Zomers zeilend langs de zuidkust . . .

Schokkel de schokkel, daar lig ik dan, gezellig dubbel afgemeerd aan een Engelse boot, aan de kade van Weymouth. Het water in deze knusse monding klotst vrolijk om ons heen, terwijl ik geniet van de beweging. Uit de slaapkooi hoor ik gefluister en even later gaat de wekker: 06.00 uur! Tijd voor mijn bemanning om op te staan.

Maar nee, niets. Alleen dat mysterieuze gesmoezel. Zullen ze opstaan of niet? Terwijl ik verder schommel, giert de wind door de masten van mijn mede-zeilboten. Flinke windstoten kietelen mijn zeilen.

En dan, eindelijk, de verlossende woorden: we vertrekken vandaag niet. De windstoten tot windkracht 5 houden ons in de haven, en met goede reden. Voor 09.00 uur moeten we een zuidpunt ronden waar de stromingen botsen en de zee onstuimig kan worden. De kapitein en zijn maatje besluiten een dagje vakantie te vieren in Weymouth. Begrijpelijk, want de lucht is inmiddels wolkenloos blauw en de weergoden voorspellen een heerlijke 21 graden.

De afgelopen dagen waren een waar zeilersparadijs voor mij. Wat een gelukzaligheid in dit nieuwe vaargebied! Mijn ogen speuren de zee af naar spelende dolfijnen; mijn kiel voelt ze al, maar boven water blijven ze nog verborgen. Logisch, met al dat geknal van mitrailleurs aan de kust, waar militairen oefenen. Onder de stralende zon gleed ik moeiteloos door de golven, mijn boeg gericht op het westen. Van Lymington naar Poole, waar ik in een veel te dure havenbox belandde. Veel liever had ik aan een boei in de natuur gelegen. En gisteren, de tocht naar Weymouth, langs glooiende groene heuvels en een imposante kustlijn. Af en toe doemde er een stadje of dorpje op, een genot voor mijn ogen.

Al vier weken ben ik onderweg met mijn grote vrienden, en ik geniet met volle teugen. Mijn bemanning lijkt het ook prima naar hun zin te hebben en komt steeds meer in de relaxte stand, precies zoals gepland. Ik vind het helemaal niet erg om hier nog een dagje en nachtje te blijven liggen. Wie weet kan ik straks zelfs aan de kade liggen, als mijn Engelse buurman vandaag nog naar Poole vertrekt. Mijn bemanning gaat zich vermaken aan het strand, dus dat wordt lekker 'chillen' voor mij hier.

Santai saja (lekker relaxed),

Shiva

Zomaar een Engelse dag in Lymington

Gewoon even zitten en nagenieten van een Engelse dag in een dorpje waar ik nog nooit van gehoord had. Lymington. Prachtig gelegen aan een riviertje zo goed als aan de zuidkust van Engeland (The Solent) met uitzicht op The Isle of Wight.

Het is ongelooflijk wat we hier meemaken aan hartelijkheid, gezelligheid, aanspraak en ook uitbundig mooie natuur. Groene heuvelachtige bossen, uitgestrekte, waddenachtige, kusten.

De pubs zitten vol, met gezinnen, senioren, zeilers, niet zeilers, inwoners en toeristen. Er is geen Engelsman of vrouw, in welke pub dan ook, waar we naast komen zitten, die geen chatje met ons wil maken. Met tips over de omgeving, nieuwsgierig en geinteresseerd hoe wij hier zo, vanuit Holland, terecht zijn gekomen. Iedereen drinkt bier, Ale of Guiness of hoe het ook allemaal mag heten.

Op mijn vraag aan een lief, grappig en warm mens naast me over wat volgens haar het geheim is van vitaal ouder worden heeft ze haar antwoord direct klaar: Humor en Nieuwsgierigheid. Lichtheid, luchtigheid en oprechte interesse in anderen en naar de plekken waar je komt. Ze is inmiddels met haar 4e man getrouwd, 2 scheidingen en een overleden husband. Nu haar 4e, maar helaas dementerende 78-jarige man verzorgend. Ze is goedlachs, vertelt met humor over haar leven en is oprecht nieuwsgierig naar ons. Bij het verlaten van de pub krijg ik een warme knuffel van haar.

Hoe kan het he? We ontmoeten wildvreemde mensen, zowel mannen als vrouwen, en ze geven je het gevoel dat je welkom bent. Dat ze het fijn vinden dat je er bent en zo geniet van hun land en hun cultuur.

Dat is toch ronduit hartverwarmend.

I love England

Written bij the Sailor

In de stilte van The Solent

Mijn kiel geniet van het kietelende frisse zeewater. Mijn boeg glijdt soepeltjes door de kalmkabbelende golven. Mijn mast staat fier rechtop, alert rondkijkend of er 'gevaar' te zien is op de open zee.

Er was bewolking voorspeld en misschien een miezertje regen. Na een frisse en koude start, mijn Sailor zit dikingepakt en zelfs mijn Captain heeft zijn lange broek aangetrokken, breekt ineens die heerlijke zon door. De wolken wijken voor de krachtige zonnestralen. Zou het dan toch zomer worden?

Aangezien mijn electronische windmeter nog niet gerepareerd is, doet mijn Crew het weer 'old school' met mijn windvaan boven op mijn 21 meter lange mast. Hun hoofden vallen bijna van hun rompen af als ze omhoog moeten kijken om te zien waar de wind vandaan komt. De techniek is niet te stoppen, maar als het uitvalt is het toch maar weer fijn dat ik ook nog uitgerust ben met de ouderwetse manieren om te kunnen zeilen .

Rechts van me de kustlijn van Zuid Engeland. In de verte bespeur ik al wat groens. Er doemt aan de horizon geen zee meer, maar een heuvelachtig iets . . . . . The Isle of Wight in al haar glorie. Zo ik heb begrepen zullen we daar een aantal nachten blijven liggen. Er wordt windkracht 6 en 7 verwacht tot en met zondag. Nee, daar heeft mijn Crew het niet zo op, en ik trouwens ook niet zo hoor al weet ik dat ik het prima aan zou kunnen.

Op het moment dat ik denk dat mijn neusje naar links zal afbuigen richting de haveningang van Cowes (op Wight) blijft mijn roer op 'rechtdoor' staan. Hmmmmm, "change of plans Crew?' We zeilen westwaarts door, waar zouden we dan heen gaan, denk ik stilletjes. Niks Isle of Wight, mijn roer wordt de monding van een riviertje ingedraaid. Secuur laverend beweeg ik me in een zeer rustig tempo door het midden van de rode en groene beboeiing. Ik eindig in de Berthon Marina van Lymington en geniet van de immense stilte . . .

Santai saja pur sang

Shiva